گفتمش ای ماهرو نام تو خود چیست

گفت گوشه ی ابرو مرا بر طرف مه نگر

معین با تو گفتم گر بدانی

که نام یار من هفتاد و هشتست

با زرده ی خایه یارکن ضم

وانگاه مصحّفش فرو خوان

نام سرو لاله رخ دانی که چیست

چشمه و آب روان و پای گل

یار من آن صنم که بخوبیش یار نیست

دارد جمال و قرض زهر یک چهار دانگ

آن یار کجاست کاخر روز او را

با بار مصحّف مصغِّر نامست

شه در بر ما نام پری پیکر ماست

لیکن نتوان گفت که شه در بر ماست

نام شه ملک چین قلب قلبست

در قلب شه مصحّف قلب شکن

آن سرو را نگر چو الف در میان زین

تا روشنت شود لقب شهسوار من

ای مفخر روزگار وای صدر زمن

معلومت اگر نگشت نام بت من

آب معکوس در میان شراب

نام آن نازنین سر مستست