بدان مرغک مانم که همی دوش

بزار از بر شاخک همی فنود

چنان بار برآورد به خویشتن

که من گویم: خوردست سوسمار

به حق آن خم زلف ، بسان منقار باز

به حق آن روی خوب، کز گرفتی براز

خشک کلب سگ و بتفوز سگ

آن چنان که نجنبید او را هیچ رگ

گر همه نعمت یک روز به ما بخشد

ننهد منت بر ما و پذیرد هن

از پی الفغده و روزی به جهد

جانورسوی سپنج خویش جویان و روان

ازان کوز ابری باز کردار

کلفتش بسدین و تنش زرین

کز شاعران نوندمنم و نوگواره

یک بیت پرنیان کنم از سنگ خاره

بتگک ازان گزیده‌ام این کازه

کم عیش نیک و دخل بی اندازه

ای بلبل خوش آوا، آوا ده

ای ساقی ، آن قدح باما ده