ای کرده غمت با دل من روی به روی

زلف تو کند حال دلم موی به موی

اندر طلبت چو لولیان می‌گردم

دور از در تو، دربدر و کوی به کوی

تو واقف اسرار من آنگاه شوی

کز دیده و دل بندهٔ آن ماه شوی

روزیت اگر به روز من بنشاند

از حالت شب‌های من آگاه شوی

هر بوی که از مشک و قرنفل شنوی

از دولت آن زلف چو سنبل شنوی

چون نغمهٔ بلبل ز پی گل شنوی

گل گفته بود هر چه ز بلبل شنوی

ای لطف تو دستگیر هر رسوایی

وی عفو تو پرده‌پوش هر خود رایی

بخشای بدان بنده، که اندر همه عمر

جز درگه تو دگر ندارد جایی