با دل گفتم چو دلبری بگزیدی

بنشین و بگو که با منش چون دیدی؟

دل گفت که از تو جان طمع می دارد

می دان تو و این سخن ز من نشنیدی

ای موی سپید! اگر شبی با یاری

بنشینم و از عیش بر آید کاری

صد عذر نهم گر بودش آزاری

این جور ترا چه عذر سازم باری

ای دل! تو اگر ز رنج جان پرهیزی

در جستن وصل آب رخ خود ریزی

با یار چنان شبی که صد عمر دراز

بنشینی اگر از سر جان برخیزی

زان دل ز من ای سرو سهی! نستانی

خواهی که ز من دل تهی نستانی

تا لب ندهی دل ز رهی نستانی

اینست سخن تا ندهی نستانی

هر شب صنما! که رای زی خنده کنی

صد عاشق مرده را به لب زنده کنی

گشتی تو نمک فروش تا بر دل خلق

چون زخم زنی نمک پراکنده کنی

یک دم به وصال با رهی ناسایی

جز سوی خلاف کار من نگرایی

دل رفت و دو دیده کور شد در غم

جان نیز همی رود چه می فرمایی؟

آنکس که به چهره بوستانیست تویی

وانکس که به غمزه دلستانیست تویی

آنکس که ملامت جهانست منم

وانکس که قیامت جهانیست تویی

در معرکه شیر آتش انگیز تویی

در بزم به از هزار پرویز تویی

خون ریز عدو به خنجر تیز تویی

اسلام نواز و قایم آویز تویی

دل گفت مرا که آن بت از دلجویی

دیدی که نکرد با تو جز بدخویی

گفتم که تو در خدمت او خوش هستی

گفت ایمه کدام خوش تو نیز این گویی؟

ای غم! تو فراق من گزینی گویی

وی هجر! تو مهره باز چینی گویی

ای روز شب وصال بینی گویی

وی شب تو به روز من نشینی گویی