من در غم تو چو مرغ سرکنده

همواره لبت ز عیش در خنده

یک روز تو را به راه دیدم

هر روز مراست دیده بر راه

هزار سال رهست از تو تا مسلمانی

هزار سال دیگر تا به شهر انسانی

چشم مستت شوخی آغازد همی

وز نگاهی کار ما سازد همی

به هر که جور نکردی نمی توانستی

تو آن نه ای که جفایی توانی و نکنی