اعدا شمردیم بسی جمله یکی بود

چون جمله یکی باشد در چه شماریم

اهلی از گفتن و ناگفتن غم پا بگل است

بیزبان فهم شود قصه اش آخر دو دلست

دل گرچه از هوایت دارد غم پیاپی

گر گفت ازین هوایم غم نیست شنو از روی

زان پری دیوانگی جز از دل دیوانه نیست

آدمی گر از سر دل بگذرد دیوانه نیست

نخواهم بنگرد در آینه خویش

که چون خود بین شود گردد جفا کیش

مسند شاهی بود دام ره هر بی‌بصر

میل درویشی نما گردیده‌ای داری به سر

آتشی کز برق غیرت برفروخت

خرمن درویش درمانده بسوخت

چیست آن نام کاوری بشمار

در حساب کواکب سیار

اولش اول می آخر هم

ثانیش ثانی می از دو کنار

مرکزش کانی و محیطش را

[...]

چیست آنمرغ مار هیبت کو

راست ماند بناوک دلدوز

رشته بر پا زوری دست پرد

باز آید چو مرغ دست آموز