از بس که درین دیده خیالت دارم

در هر چه نگه کنم تویی پندارم‌

گفتی مستم، بجان من گر هستی

مست آن باشد که او نداند مستی!‌

بهرچ از راه باز افتی چه کفر آن حرف و چه ایمان

بهرچ از دوست و امانی چه زشت آن نقش و چه زیبا

با دو قبله در ره توحید نتوان رفت راست

یا رضاء دوست باید یا هوای خویشتن‌

خون صدیقان بیالودند و زان ره ساختند

جز بجان رفتن درین ره یک قدم را باز نیست‌‌

نتوان گفتن حدیث خوبان آسان

آسان آسان حدیث ایشان نتوان

یا من الی وجهه حجّی و معتمری

ان حجّ قوم الی ترب و احجار

هر کسی محراب دارد هر سویی

باز محراب سنایی کوی تو

دردم نه ز کعبه بود کز روی تو بود

مستی نه ز باده بود کز بوی تو بود

ما را خواهی مراد ما باید خواست

یکباره ز پیش خویش بر باید خاست

مال و زر و چیز رایگان باید باخت

چون کار بجان رسید جان باید باخت

تو همه از مهر من آری حدیث

من همه از عشق تو گویم سخن

آن کس که هزار عالم از رنگ نگاشت

رنگ من و تو کجا خرد ای ناداشت‌

یک ره که دلت بمهر ما یا زانست

هجرانت کشیدن ای نگار آسانست‌

گفتم کجات جویم ای ماه دلستان

گفتا قرارگاه منت جان دوستان‌

مردی که بر راه عشق جان فرساید

آن به که بدون یار خود نگراید

عاشق بره عشق چنان می‌باید

کز دوزخ و از بهشت یادش ناید

گر نباشد قبله عالم مرا

قبله من کوی معشوق است و بس

این جهان با آن جهان و هر چه هست

‌ عاشقان را روی معشوق است و بس‌

هر که او نام کسی یافت از این درگه یافت

ای برادر کس او باش و میندیش از کس‌

در قصه عشق تو بسی مشکلهاست

من با تو بهم میان ما منزلهاست‌

عجبت لمن یقول ذکرت ربی

فهل انسی فاذکر ما نسیت.

معبود خودی و عابد خویشتنی

زیرا که برای خود کنی هر چه کنی‌

یک بار بکوی ما گذر باید کرد

در صنع لطیف ما نظر باید کرد

گر گل خواهی بجان خطر باید کرد

دل را ز وصال ما خبر باید کرد