حکمتش معقول و با محسوس در خلوت نرفت

گرچه بکر فکر او پیرایه پوشد چون عروس

طایر عقل فلک پرواز او دانی که چیست؟

«ماکیان کز زور مستی خایه گیرد بی خروس»

دوش رفتم به تماشای خرابات فرنگ

شوخ گفتاری رندی دلم از دست ربود

گفت این نیست کلیسا که بیابی در وی

صحبت دخترک زهره وش و نای و سرود

این خرابات فرنگ است و ز تأثیر میش

[...]

مشرقی باده چشیده است ز مینای فرنگ

عجبی نیست اگر توبهٔ دیرینه شکست

فکر نوزادهٔ او شیوهٔ تدبیر آموخت

جوش زد خون به رگ بندهٔ تقدیر پرست

ساقیا تنگ دل از شورش مستان نشوی

[...]

غوغای کارخانهٔ آهنگری ز من

گلبانگ ارغنون کلیسا از آن تو

نخلی که شه خراج برو مینهد ز من

باغ بهشت و سدره و طوبا از آن تو

تلخابه ئی که درد سر آرد از آن من

[...]

میخورد هر ذره ما پیچ و تاب

محشری در هر دم ما مضمر است

با سکندر خضر در ظلمات گفت

مرگ مشکل ، زندگی مشکل تر است

دردانه ادا شناس دریاست

از گردش آسیا چه داند؟

کلک را ناله از تهی مغزی است

قلم سرمه را صریری نیست

سخنگو طفلک و برنا و پیر است

سخن را سالی و ماهی نباشد

چشم را بینائی افزاید سه چیز

سبزه و آب روان و روی خوش

کالبد ، را فربهی می آورد

جامهٔ قز جان بی غم ، بوی خوش

ای برادر من ترا از زندگی دادم نشان

خواب را مرگ سبک دان مرگ را خواب گران

طاقت عفو در تو نیست اگر

خیز و با دشمنان در آ به ستیز

سینه را کارگاه کینه بساز

سرکه در انگبین خویش مریز

از نزاکتهای طبع موشکاف او مپرس

کز دم بادی زجاج شاعر ما بشکند

کی تواند گفت شرح کارزار زندگی

«می پرد رنگش حبابی چون بدریا بشکند»

در جهان مانند جوی کوهسار

از نشیب و هم فراز آگاه شو

یا مثال سیل بی زنهار خیز

فارغ از پست و بلند راه شو

ایکه گل چیدی منال از نیش خار

خار هم می روید از باد بهار

مزن وسمه بر ریش و ابروی خویش

جوانی ز دزدیدن سال نیست

ندارد کار با دون همتان عشق

تذرو مرده را شاهین نگیرد

نقد شاعر در خور بازار نیست

نان به سیم نسترن نتوان خرید

منم که طوف حرم کرده ام بتی به کنار

منم که پیش بتان نعره های هو زده ام

دلم هنوز تقاضای جستجو دارد

قدم بجادهٔ باریک تر ز مو زده ام

می‌شود پردهٔ چشمم پر کاهی گاهی

دیده‌ام هردو جهان را به نگاهی گاهی

وادی عشق بسی دور و دراز است ولی

طی شود جادهٔ صدساله به آهی گاهی

در طلب کوش و مده دامن امید ز دست

[...]

ز برون در گذشتم ز درون خانه گفتم

سخنی نگفته ئی را چه قلندرانه گفتم