بر آتش عشق جان همی عود کنم

جان بنده تو، نه من همی جود کنم‌

چون پاک بسوخت عشق تو جان رهی

صد جان دگر بحیله موجود کنم.

گر کعبه وصل تو کنند بر ما ناز

از بادیه هجر که مان دارد باز؟

ما می‌گردیم در بیابان نیاز

کز دور روا بود سوی کعبه نماز!

انّ المغیرات و ابناءهم

من خیر آباء و أمّهات‌

اربعة کلّهم سیّد

اولاد سادات لسادات‌

اخلصهم عبد مناف فهم

[...]

آری بسرای دوست بس راهی نیست

آن را که جز از دوست نظر گاهی نیست.

هر خسی از رنگ و گفتاری بدین ره کی رسد؟

درد باید پرده سوز و مرد باید گام زن!

جلالتی نه تکلّف، سعادتی نه گزاف

حقیقتی نه مجاز و، مقالتی نه محال‌

در سرای طرب چون بکوفت دست غمان

ز چرخ و هم فروشد ستارگان خیال!

بر چهره خوب تو فشاندیم ثنا

جان و دل و دیده هر سه کردیم فدا

در هر چه کنی، ز دل بدادیم رضا

حکمی که کنی و گر بجانست، روا.

ای دور ز چشم، با دلم یک جایی

پیدا بدلی، ز چشم ناپیدایی!

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

با دیده مرا خوش است تا دوست دروست‌

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده، یا دیده خود اوست‌

چون با خودم از عدم کم ام کم

چون با تو بوم همه جهانم‌

بپذیر مرا و رایگان دار

هر چند که رایگان گرانم.

در عشق توام کار بدانجای رسید

کز دیده خود دریغم آید رخ تو!

منزلگه عشق تو دل احبابست

در قصّه عشق تو هزاران بابست.

خود تن بقضا در ده و خود سرکش باش

جز آن نبود که تو نخواهی، خوش باش!

گفتم که: چو زیرم و بدست تو اسیر

بنواز مرا، مزن تو ای بدر منیر

گفتا که: ز زخم من تو آزار مگیر

در زخمه بود همه نوازیدن زیر

عدد با یازده هزار و چهار صد و بیست و هشت است.

عدد شین دو هزار و دویست و پنجاه و سه است.

عدد تا ده هزار و صد و نود و نه است.

عدد صاد دو هزار و سیزده است.

عدد ثا هزار و دویست و هفتاد و شش است.

[...]