یار از دل من خبر ندارد گویی

یا خواب بمن گذر ندارد گویی‌

ای باز هوا گرفته باز آی و مرو

کز رشته تو سری در انگشت منست.

خون صدّیقان بپالودند و زان ره ساختند

جز بجان رفتن درین ره یک قدم را بار نیست.

دیدی ملکی که دست درویش گرفت

آن گه بنواخت در بر خویش گرفت‌

آن گه بولی و صاحب جیش گرفت

آن گاه بکشت و کشته را پیش گرفت؟!

چون صورت تو بت ننگارند بکشمر

چون قامت تو سرو نکارند بکشور!

گاهی که بطینت خود افتد نظرم

گویم که: من از هر چه بعالم بترم!

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی بخویشتن در نگرم!!

دلداده بسی بینم و دلدار یکی

جوینده یار بی‌عدد، یار یکی!

گل را اثر روی تو گل پوش کند

جان را سخن خوب تو مدهوش کند

آتش که شراب وصل تو نوش کند

از لطف تو سوختن فراموش کند.

هر شب نگرانم بیمن تا تو بر آیی

زیرا که سهیلی و سهیل از یمن آید.

اغرّ علیه للنّبوّة خاتم

من اللَّه مشهور یلوح و یشهد

و ضمّ الاله اسم النّبیّ الی اسمه

اذا قال فی الخمس المؤذّن اشهد

ای گشته اسیر در بلای تو

آن کس که زند دم ولای تو

عشّاق جهان همه شده واله

در عالم عزّ کبریای تو

مشتاق تو در کویت، از شوق تو سرگردان

از خلق جدا گشته، خرسند بخلقانها

از سوز جگر چشمی، چون حلقه گوهرها

وز آتش دل آهی، چون رشته مرجانها

نوبة الاولی‌

قوله تعالی: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان.

بیار پور مغانه، بده بپور مغان

که روستم را هم رخش روستم کشدا.

و لوجهها من وجهها قمر

و لعینها من عینها کحل.

باد جوی مولیان آید همی

بوی یار مهربان آید همی‌

ای درّ بچنگ آمده در عمر دراز

آورده ترا ز قعر دریا بفراز

غوّاص ترا نهاده بر دست ز ناز

افتاده ز دست و باز دریا شده باز!

گاهی که بطینت خود افتد نظرم

گویم که: من از هر چه بعالم بترم‌

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی بخویشتن در نگرم‌

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم

چه کند عرش که او غاشیه من نکشد؟

پر باد دو دستم و پر از خاک سرم‌

بوی جان آیدم از لب که حدیث تو کنم

گفتی: بکنم کار تو بنوا فردا

و آن کو که ترا ضمان کند تا فردا؟!