ای نفس خسیس همّت سودایی

بر هر سنگی که بر زنم قلب آیی!

سوف تری اذا انجلی الغبار

أ فرس تحتک ام حمار

تا کی از دار الغروری سوختن دار السّرور

تا کی از دار الفراری ساختن دار القرار

باش تا از صدمه صور سرافیلی شود

[...]

خون صدّیقان بپالودند و زان ره ساختند

جز به دل رفتن در آن ره یک قدم را بار نیست.

فاطم ذات المجد و الیقین

یشکو الینا جائع حزین‌

اما ترین البائس المسکین

فاطمه علیها السّلام او را جواب داد:

دل داده بسی بینم و دلدار یکی

جوینده یار بی عدد، یار یکی.

آن را که بدوستی ورا مست کنند

عالم همه در همّت وی پست کنند

در دوستیش نیستیی هست کنند

آن گه بشراب وصل سرمست کنند

آب و گل را زهره مهر تو کی بودی اگر

هم بلطف خود نکردی در ازلشان اختیار؟!

روزی که سر از پرده برون خواهی کرد

دانم که زمانه را زبون خواهی کرد!

گر زیب و جمال ازین فزون خواهی کرد

یا ربّ چه جگرهاست که خون خواهی کرد

گر امروزم درین منزل ترا حالی زیان باشد

زهی سرمایه و سودا که فردا زین زیان بینی

ور از میدان شهوانی سوی ایوان عقل آیی

چو کیوان در میان خود را به هفتم آسمان بینی‌

و گر زین حضرت قدسی خرامان گردی از عزّت

[...]

لطف نطقت کی شناسد اهل ژاژ و بیهده

منّ و سلوی را چه داند مرد سیر و گندنا؟!

آن گه گفت:

جئتمانی لتعلما سرّ لیلی

محرم شدم بعشق و جهان شد مرا حرم

لبّیک عاشقی زدم از جان و دل بهم.

یقول مولای: اما تستحی

ممّا اری من سوء افعالک؟!

فقلت: یا مولای رفقا، فقد

افسدنی کثرة افضالک!

تسبیح رهی، وصف جمال تو بسست

وز هر دو جهان ورا وصال تو بسست‌

اندر دل هر کسی جدا مقصودیست

مقصود دل رهی خیال تو بسست.

از باد صبا خسته شود رخسارش

چون آینه کز نفس رسد زنگارش‌

زان ترسم اگر برهنه دارد یارش

تیزی نظر خلق کند از کارش‌

باطن تو کی کند با مرکب شاهان سفر

تا نگردد رای تو بر مرکب همّت سوار

چون زنان تا کی نشینی بر امید رنگ و بوی

همّت اندر راه بند و گام‌زن مردانه‌وار

نام تو مرا مونس و یارست بشب

وز ذکر توام هیچ نیاساید لب.

بر همّت من زمانه را ناز نماند

بر دیده من سپهر را راز نماند

در پیکر طبل باز آواز نماند

پرواز مکن که جای پرواز نماند

نیکو گفت آن جوانمرد که در ذمّ دنیا گفته:

چه مانی بهر مرداری چو زاغان اندرین پستی؟

اگر دینت همی باید، ز دنیا دار می بگسل

ورت دنیا همی باید، بده دین و ببر دنیا

ور از دوزخ همی ترسی، بمالی بس مشو غرّه

[...]

هر شب نگرانم بیمن تا تو بر آیی

زیرا که سهیلی و سهیل از یمن آید

کوشم که بپوشم صنما نام تو بر خلق

ز اوّل سخنی نام تو اندر دهن آید!