خورشید که بر جامهٔ درویش افتد

از بخت نگونش ابر در پیش افتد

تواضع گرچه محبوبست و فضل بیکران دارد

نباید کرد بیش از حد که هیبت را زیان دارد

نه هر بیرون که بپسندی درونش همچنان باشد

بسا حلوای صابونی که زهرش در میان باشد

سگ هم از کوچکی پلید بود

اصل ناپاک از او پدید بود

شادمانی مکن که دشمن مرد

تو هم از مرگ جان نخواهی برد

گر هیمه عود گردد و گر سنگ در شود

مشنو که چشم آدمی تنگ پر شود

هر که دندان به خویشتن بنهاد

خیر دیگر به کس نخواهد داد

بخت در اول فطرت چو نباشد مسعود

مقبل آن نیست که در حال بمیرد مولود

ناامید از در رحمت به کجا شاید رفت

یارب از هر چه خطا رفت هزار استغفار

سفله را قوت مده چندانکه مستولی شود

گرگ را چندانکه دندان تیزتر خونریزتر

نهاد بد نپسندد خدای نیکوکار

امیر خفته و مردم ز ظلم او بیدار

بزرگی نماند بر آن پایدار

که مردم به چشمش نمایند خوار

چه داند خوابناک مست مخمور

که شب را چون به روز آورد رنجور

دو عاشق را به هم بهتر بود روز

دو هیزم را به هم خوشتر بود سوز

به شکر آنکه تو در خانه‌ای و اهلت پیش

نظر دریغ مدار از مسافر درویش

جایی نرسد کس به توانایی خویش

الا تو چراغ رحمتش داری پیش

زنده‌دل از مرده نصیحت نیوش

مرده‌دل از زنده نگیرد به گوش

یار بیگانه نگیرد هر که دارد یار خویش

ای که دستی چرب داری پیشتر دیوار خویش

کوته‌نظران را نبود جز غم خویش

صاحبنظران را غم بیگانه و خویش

به کین دشمنان باطل میندیش

که این حیفست ظاهر بر تن خویش