گر راه نمایی همه عالم راهست

ور دست نگیری همه عالم چاهست

خواهی که به طبعت همه کس دارد دوست

با هر که در اوفتی چنان باش که اوست

اگر بواب و سرهنگان هم از درگه برانندت

ازان بهتر که در پهلوی مجهولی نشانندت

این بار نه بانگ چنگ و نای و دهلست

کاین بار شکار شیر و جنگ مغلست

از مایهٔ بیسود نیاساید مرد

مار از دم خویش چند بتواند خورد

گمان مبر که جهان اعتماد را شاید

که بی‌عدم نبود هر چه در وجود آید

بیچاره که در میان دریا افتاد

مسکین چه کند که دست و پایی نزند

توان نان خورد اگر دندان نباشد

مصیبت آن بود که نان نباشد

چه کندمالک مختار که فرمان ندهد

چه کند بنده که سر بر خط فرمان ننهد

وقتی دل دوستان به جنگ آزارند

چندانکه نه جای آشتی بگذارند

گفتم که برآید آبی از چاه امید

افسوس که دلو نیز در چاه افتاد

دروغی که حالی دلت خوش کند

به از راستی کت مشوش کند

غریب شهر کسان تا نبوده باشد مرد

ازو درست نیاید غم غریبان خورد

سلطان که به منزل گدایان آید

گر بر سر بوریا نشیند شاید

در طالع من نیست که نزدیک تو باشم

می‌گویمت از دور دعا گر برسانند

نیافرید خدایت به خلق حاجتمند

به شکر نعمت حق در به روی خلق مبند

گر ز هفت آسمان گزند آید

راست بر عضو مستمند آید

در گرگ نگه مکن که بزغاله برد

یک روز ببینی که پلنگش بدرد

بشنو که من نصیحت پیران شنیده‌ام

پیش از تو خلق بوده و بعد از تو بوده‌اند

مرغ جایی رود که چینه بود

نه به جایی رود که چی نبود