بر شاخ طرب هزار دستان توایم،

دل بسته بدان نغمه و دستان توایم!

از دست مده که زیر دستان توایم،

بگذار گناه ما که مستان توایم!

گفتم چو دلم با تو قرین خواهد بود

مستوجب شکر و آفرین خواهد بود

باللّه که گمان نبردم ای جان جهان

کامّید مرا فذلک این خواهد بود

حشاشة نفس ودّعت یوم ودّعوا

فلم ادر ایّ الظّاعنین اشیّع

فردا برود هر دو گرامی بدرست

بدرود کرا کنم ندانم ز نخست؟!

چون درد فراق در جهان چیست، بگو

عاجز ز فراق ناشده کیست، بگو؟

گویند مرا که در فراقش مگری

آن کیست که از فراق نگریست، بگو؟

روز و شب و گاه و بی گه آن ماه سما

یک دم زدن از برم نمی‌بود جدا،

پرسید کسی نشان ما زو عمدا

گفتا چه کسست؟ او ز کجا ما ز کجا؟

گر کافرم ای دوست مسلمانم کن

مهجور توام بخوان و درمانم کن

گر در خور آن نیم که رویت بینم

باری بسر کوی تو قربانم کن

جز با تو بجان و دل تکلف نکنم

دل ملک تو شد درو تصرف نکنم

گر جان باشارتی بخواهی ز رهی

در حال فرستم و توقف نکنم

سهر العیون لغیر وجهک ضائع

و بکاؤهن لغیر فقدک باطل

من کان یعمل للجنان فاننی

من حبّ وصلک طول عمری عامل

گاهی که بطینت خود افتد نظرم

گویم که من از هر چه بعالم بترم

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی بخویشتن در نگرم

دل را تو بنار عاشقی بریان کن

وانگاه نظر ز دل بسوی جان کن

گر زانک براه پیشت آید معشوق

این جمله بپیش پای او قربان کن

گر نه سبب تو بودی ای در خوشاب

آدم نزدی دمی درین کوی خراب

هجران تو گر زمانه دیدی در خواب

گشتی دل و جان این جهان آتش و آب

اندر دل من عشق تو چون نور یقین است

بر دیده من نام تو چون نقش نگین است‌

در طبع من و همت من تا بقیامت

مهر تو چو جانست و وفای تو چو دین است‌

می‌خندد اندر روی من بخت من از میدان تو

کی خیمه از صحراء جانم بر کند هجران تو

آرام من پیغام تو وین پای من در دام تو

بستان شده از نام تو بر جان من زندان تو

در ذات لطیف تو حیران شده فکرت‌ها

بر علم قدیم تو پیدا شده پنهان‌ها

در بحر کمال تو ناقص شده کامل‌ها

در عین قبول تو کامل شده نقصان‌ها

شبهای فراق تو کمانکش باشد

صبح از بر او چو تیر آرش باشد

و ان شب که مرا با تو بتا خوش باشد

گویی شب را قدم بر آتش باشد

سیاره عشق را منازل مائیم

ز اشکال جهان نقطه مشکل مائیم

چون قصه عاشقان بیدل خوانند

سر قصه عاشقان بیدل مائیم

اول تو حدیث عشق کردی آغاز

اندر خور خویش کار ما را می‌ساز

ما کی گنجیم در سرا پرده راز

لافیست بد سنت ما و منشور نیاز

رو گرد سراپرده اسرار مگرد

کوشش چه کنی که نیستی مرد نبرد

مردی باید زهر دو عالم شده فرد

کو جرعه درد دوستان داند خورد

بخت از در خان ما در آید روزی

خورشید نشاط ما بر آید روزی‌

و از تو بسوی ما نظر آید روزی

و این انده ما هم بسر آید روزی

ما را همه هر چه هست ایثار تراست

گوش از قبل سماع گفتار تراست

دیده نظر جمال بسیار تراست

جان و دل و دین نثار دیدار تراست‌