عشقت بدر من آمد و در در زد

در باز نکردم آتش اندر در زد‌

یک تیر بنام من ز ترکش بر کش

وانگه بکمان عشق سخت اندر کش!

گر هیچ نشانه خواهی اینک دل و جان

از تو زدنی سخت و ز من آهی خوش!

دلم کو با تو همراهست و همبر

چگونه مهر بندد جای دیگر

دلی کو را تو هم جانی و هم هوش

از آن دل چون شود یادت فراموش‌

در بر آن را که چون تو یاری باشد

گر ناله کند سیاه کاری باشد‌‌

یک ذره اگر کشف شود عین عیان

نه دل برهد نه جان نه کفر و ایمان‌‌‌

مهر خود و یار مهربانت نرسد

این خواه گر آن که این و آنت نرسد

پای این مردان نداری جامه مردان مپوش

برگ بیبرگی نداری لاف بیخویشی مزن‌

آخر بسوی سعادت آید را هم

بیرون جهد از محاق روزی ما هم‌‌‌

در کوی امید منزلی دارم خوش

در قصه عشق مشکلی دارم خوش‌

تفصیل دلم چه پرسی ای جان جهان

‌‌‌ در جمله همی دان که دلی دارم خوش‌

پنداشتمت که تو مرا یک تنه

کی دانستم که آشنای همه‌

گرمی ندهی بصدر حشمت بارم

باری چو سگان برون در میدارم‌

نور دلی ار چه جفت نارم داری

تاج سری ار چه خاکسارم داری

چون دیده عزیزی ار چه خوارم داری

شادم بتو گرچه سوگوارم داری‌

گر کشته دست را دیت دینار است

مر کشته عشق را دیت دیدار است‌‌

تا هست ترا بنزد تو تکیه گهت

مغرور دو عالمی و کار تبهت‌

تا تو بر پشت ستوری بار او بر جان تست

چون بترک وی بگفتی آتش اندر بار زن‌

ور زچاه جاه خواهی تا بر آیی مردوار

چنگ در زنجیر گوهر وار عنبر بار زن‌

هموم رجال فی امور کثیرة

و همّی من الدنیا صدیق مساعد

هر کسی محراب دارد هر سویی

باز محراب سنایی کوی او

گر من بمرم مرا مگویید که مرد

گو مرده بدو زنده شد و دوست ببرد

ز اول که مرا عشق نگارم نو بود

همسایه بشب ز ناله من نغنود

کم گشت کنون ناله که عشقم بفزود

آتش چو همه گرفت کم گردد دود

تا با دل من گرفتی ای جان تو قرار

من دیده خویش کرده‌ام لؤلؤ بار

باشد که بصحبت سر شکم یک بار

از راه دو دیده‌ام در آیی بکنار

یا قرة العین سل عینی هل اکتحلت

بمنظر حسن مذ غبت عن عینی