اگر چنانچه بزرگی به شکل انسان است

شتر میان بزرگان هم از بزرگان است

در این مقام بزرگی به قدر قیمت نیست

قبول حضرت حق هر که شد بزرگ آن است

دلیل ما به خدا حضرت خداوند است

مراد ما همه از خدمت خداوند است

به هر چه مینگرم عین نعمت الله است

ببین که نعمت ما نعمت خداوند است

از تجلی ذوق اگر داری خوشست

این چنین ذوق ار به دست آری خوشست

ذوق یاران از تجلی خوش بود

حال سرمستان به میخواری خوشست

خانقاه نعمت الله را صفائی دیگر است

خوش سر آبی و خوش بستانسرائی دیگرست

از سر اخلاص نان بی ریای او بخور

زان که خوان نعمت او را نوائی دیگرست

حکم عدل نام آن شاه است

باطناً شمس و ظاهراً ماه است

رند مست است زاهد هشیار

بندهٔ بندگان درگاه است

دل تو بارگاه الله است

خلوت خاص نعمت الله است

دل مرنجان و دل به دست آور

گر دلت زین حکایت آگاه است

بدان که حضرت اعلی نمی توان دانست

ز ذات او به جز اسما نمی توان دانست

هر آنکه ممکن دانستن است دانستیم

ولی حقیقت او را نمی توان دانست

عین ما این سخن چو با ما گفت

قطره را جمع کرد و دریا گفت

سخن از عقل ما نمی گوئیم

سخن از عقل پورسینا گفت

اعیان که نمودند به وجهی چه توان گفت

موجود ز جودند به وجهی چه توان گفت

غیرند از آن وجه که غیرند نباشد

گر عین وجودند به وجهی چه توان گفت

هست الله اسم اعظم ذات

مع خلع نظر ز هر آیات

باز باشد چو اعتبار نماند

اسم او ذات با جمیع صفات

ذات احدیت است این ذات

بی اسم و صفت کجاست آیات

گفتم او را به شرط لاشئی

یعنی مطلق از این حکایات

گفتم که عبارتی ز وحدت

گویم به طریق استعارت

چون آتش عشق او برافروخت

هم عقل بسوخت هم عبارت

هست اللّه اسم حضرت ذات

مع قطع نظر ز هر آیات

باز باشد به اعتبار دگر

اسم آن ذات با جمیع صفات

ذات احدیت است این ذات

بی اسم و صفت کجاست آیات

گفتم او را به شرط لا شیی

یعنی مطلق ازین حکایات

گفتم که عبارتی ز وحدت

گویم به طریق استعارت

چون آتش عشق او برافروخت

هم عقل بسوخت و هم عبارت

خانقاه نعمت‌اللّه را صفائی دیگر است

خوش سر آبی و خوش بستان سرابی دیگر است

از سر اخلاص نان بی ریای او بخور

زان که خوان نعمت‌اللّه را نوائی دیگر است

از تجلی ذوق اگر داری خوش است

این چنین ذوق ار به دست آری خوش است

ذوق یاران از تجلّی خوش بود

حال سرمستان به میخواری خوش است

یوسف گل پیرهن سلطان ماست

این چنین خوش گلستانی آن ماست

لاجرم هر بلبلی کآید به باغ

او همی نالد که او جانان ماست

با محیط عشق او دریا بر ما شبنم است

چشمهٔ آبی چه باشد هفت دریا شبنم است

عارفی دریادلی کو دم ز دریا می‌زند

هست دریای خوشی اما از آنجا شبنم است

جام و می را گرد و می‌گوئی رواست

ور یکی خوانی بخوان کان قول ماست

از حباب و موج و دریا آب جو

غیر آبی در نظر دیگر کجاست