مرا نه سر نه سامان آفریدند

پریشانم پریشان آفریدند

پریشان خاطران رفتند در خاک

مرا از خاک ایشان آفریدند

خوشا آنان که سودای ته دیرند

که سر پیوسته در پای ته دیرند

بدل دیرم تمنای کسانی

که اندر دل تمنای ته دیرند

چو آن نخلم که بارش خورده باشند

چو آن ویران که گنجش برده باشند

چو آن پیری همی نالم درین دشت

که رودان عزیزش مرده باشند

خوشا آنانکه هر از بر ندانند

نه حرفی وانویسند و نه خوانند

چو مجنون سر نهند اندر بیابان

ازین گو گل روند آهو چرانند

خوشا آنانکه تن از جان ندانند

تن و جانی به جز جانان ندانند

بدردش خو گرند سالان و ماهان

بدرد خویشتن درمان ندانند

خوشا آنانکه پا از سر ندونند

مثال شعله خشک و تر ندونند

کُنِشت و کعبه و بت‌خانه و دِیر

سرایی خالی از دلبر ندونند

خوشا آنانکه هر شامان ته وینند

سخن با ته گرند با ته نشینند

مو که پایم نبی کایم ته وینم

بشم آنان بوینم که ته وینند

خوشا آنان که با ته همنشینند

همیشه با دل خرم نشینند

همین بی رسم عشق و عشقبازی

که گستاخانه آیند و ته بینند

لاله کاران دگر لاله مکارید

باغبانان دو دست از گل بدارید

اگر عهد گلان این بو که دیدم

بیخ گل بر کنید و خار بکارید

مو آن رندُم که نامُم بی‌ قلندر

نه خان دیرُم نه مان دیرُم نه لنگر

چو روج آیو بگردُم گرد گیتی

چو شو آیو به خشتی وانهُم سر

تویی آن شکرین لب یاسمین بر

منم آن آتشین دل دیدگان تر

از آن ترسم که در آغوشم آیی

گدازد آتشت بر آب شکر

گلش در زیر سنبل سایه پرور

نهال قامتش نخلی است نوبر

ز عشق آن گل رعنا همه شب

چو بلبل ناله و افغان برآور

دَمی بورَه بِوین حالِم تِه دلبر

دلِم تنگه شبی با مو بسر بر

تِه گُل بر سر زنی ای نوگلِ مو

به جای گل زنم مو دست بر سر

به روی ماهِت ای ماه ده و چار

به سرو قَدِت ای زیبنده رُخسار

که جز عشقِت خیالی در دلِم نی

به دیاری ندارم مو سر و کار

دیِم آلاله‌ای در دامَن خار

واتِم آلالیا کِی چینِمِت بار؟

بگفتا باغبان معذور می‌دار

درخت دوستی دیر آوَرِد بار

دلِم زار و دلِم زار و دلِم زار

طبیبم آورید دردِم کِرید چار

طبیبِم چون بِوینه بِرْمُوی زار

کِرَه دَرمونِ دردِم را به ناچار

سه درد آمو بجانم هر سه یکبار

غریبی و اسیری و غم یار

غریبی و اسیری چاره دیره

غم یار و غم یار و غم یار

ز دل نقش جمالِت در نَشِی یار

خیال خط و خالِت در نشی یار

مژه سازِم به دور دیده پرچین

که تا وینم خیالِت در نشی یار

اَلاله‌ی کوهسارانِم تویی یار

بَنَوشه‌ی جوکنارانِم تویی یار

الاله کوهساران هفته‌ای بی

امید روزگارانِم تویی یار

بی تو تَلْواسَه دیرِم ای نکویار

زهر در کاسه دیرِم ای نکویار

مَیِم خون، گریه ساقی، ناله مطرب

مصاحِب این سه دیرم ای نکویار