بدری که سایه بر سرش افکنده است شب

چشم و زبان و قامت و زلفش بود لقب

یاری که نام او نتوان گفت پیش کس

ما در میان سی و سه گفتیم نام او

نیمه دخنه بفکن از ار زیز

وانگهش زر بیار و بر سر ریز

تا بدانی که نام یارم چیست

راحت جان بیقرارم کیست

نیزه ی مقلوب را تصحیف کن

وانگه آنرا در میان تیر بند

تا بدانی نام مه روئی که هست

بر مهش زنجیر و در رنجیر بند

در دست بردار پدر بین

تا نام نگار من بدانی

چو سر برزد از برج شیر آفتاب

مرا نام او گشت روشن چو روز

چون بر آرد آفتاب از قلب دریا ماهئی

دیدم اندر قعر و نام یار شد روشن مرا

نام آن ماه که خورشید پری رویانست

آفتابیست که از برج اسد می تابد

گر پدر را ای پیر چون کودکان بابا نخوانی

گوشهٔ ابرو بکش بر وی که تا نامش بدانی

آهو بره را چون سر و دم ببریدم

در پیش برادر پدر نامی شد

نام صنمی که مثل او دیده ندید

صادست ولی در اول قلب جدید

بچه ی مرغ تا نگردانی

نام دلدار من کجا دانی

چو با زر مرا پیش شاه آوری

بدانی که آن ماه را نام چیست

حرفی بفکن ز نام و آنگه بشمار

تا چند بود که نام یارم آنست

آنک او ده یا قدّش نبود سرو روان

خمس را خامس رابع کن و نامش برخوان

شراب بر سر مو ریز و طرف بستان گیر

که نام یار منت در زمان شود معلوم

نام سرو لاله رخ دانی که چیست

چشمه و آب روان و پای گل

با فضله ی زنبور چو یک نیمه ی هاون

ترکیب کنی نام بزرگیست معین

قلب عکس و عکس قلب قلب را ترکیب کن

تا بدانی نام آن سرو سمن سیمای من

گفتمش نام تو ای سیمین تن آخر چیست گفت

چون مرا با زر ببینی نام من روشن کنی