نام صنمی که مثل او دیده ندید

صادست ولی در اول قلب جدید

بچه ی مرغ تا نگردانی

نام دلدار من کجا دانی

چو با زر مرا پیش شاه آوری

بدانی که آن ماه را نام چیست

حرفی بفکن ز نام و آنگه بشمار

تا چند بود که نام یارم آنست

آنک او ده یا قدّش نبود سرو روان

خمس را خامس رابع کن و نامش برخوان

شراب بر سر مو ریز و طرف بستان گیر

که نام یار منت در زمان شود معلوم

نام سرو لاله رخ دانی که چیست

چشمه و آب روان و پای گل

با فضله ی زنبور چو یک نیمه ی هاون

ترکیب کنی نام بزرگیست معین

قلب عکس و عکس قلب قلب را ترکیب کن

تا بدانی نام آن سرو سمن سیمای من

گفتمش نام تو ای سیمین تن آخر چیست گفت

چون مرا با زر ببینی نام من روشن کنی

یار من آن صنم که بخوبیش یار نیست

دارد جمال و قرض زهر یک چهار دانگ

پسنه دهنی که مستم از بادامش

تا زر ندهی مرا ندانی نامش

آن یار که جان و دل گروگان ویست

صد بر سر قرض نه که نامش گردد

برجای سرمه چو بخوانی سر سال

معلوم کنی نام مهی مشکین خال

ای ترک سمن عذار خونریز

گر زانک بصید می روی خیز

سگ را سرش از بدن جدا کن

در گردن آهوئی درآویز

عین چون در میان صاد نهی

نام آن سرو سیمتن گردد

ای جوان چون نام دلدارم نمی دانی که چیست

روی مغلوب مصحّف را بنه بر پای پیر

هر چند تنم چو موی آن سیمتنست

مو بر سر من نام دلارام منست

فرشی که فکندم از پی آرامش

پهلو چو بر آن نهی بدانی نامش

ببوی شست سر زلف یارا گرداری

هوای چشمه ی خورشید در شب تاری