چون لاله پریرم آتشی در دل بود

دی داد نوید سنبلت باد درود

امروز برو آب زن ای گل بگذار

فردا چو بنفشه خیزد از خاکم دود

عاشق همه دم زار و حزین می باشد

سودا زده و بی دل و دین می باشد

ای دل مکش اندوه ز بسیاری غم

خوش باش که عاشقی چنین می باشد

سادات که نور دیده و تاج سرند

با فضل و نسب زبده نوع بشرند

باید که ز راه راست بیرون نروند

چون امت جد خویش را راهبرند

سید باید چنان که باید باشد

در سیرت و صورت اب و جد باشد

هر بد فعلی که فعل او بد باشد

حاشا که ز اولاد محمد باشد

جانانه بچشم ما در اطوار وجود

هر لحظه بصورت دگر جلوه نمود

در پرده اشکال و صور پرده نشین

تحقیق چو کردیم یکی بیش نبود

نقاش ازل که صورت یار کشید

نقش و خال و زلف و رخسار کشید

از بهر ظهور معنی آن صورت را

بر دیده طالبان دیدار کشید

تا چند مرا آتش دل تاب دهد

رخت طربم بسیل خوناب دهد

ساقی چه شود بر آتشم ریزد آب

یک جرعه مرا ز باده ناب دهد

هر چند که خواستیم از دوست مراد

بر وعده در امید بر ما نگشاد

در دهر بسازیم بمحنت امروز

چون وعده راحت بقیامت افتاد

ای بر دل زارم از تو آزار لذیذ

وز لعل لبت تلخی گفتار لذیذ

زهریست نگاه تو بغایت مهلک

شهدیست تکلم تو بسیار لذیذ

آمد دم آنکه جنبش باد بهار

گل را فکند پرده سبز از رخسار

در بزم چمن شمع برافروزد گل

پروانه شمع گل شود بلبل زار

گل خرگه سبزه غنچه زد در گلزار

شد سیم شکوفه بر سر سبزه نثار

سر از لب جویبار زد سبزه تر

ز آیینه آب بر طرف شد زنگار

چون کلک ازل زد رقم نقش نگار

بر پرده چشم من ز لوح رخ یار

خال رخ یار و مردم چشم مرا

انگیخت ز یک سیاهی و یک پرگار

بنمود رخت بنفشه باغیست مگر

شد انجمن افروز چراغیست مگر

جا کرد خیال خال تو در دل و جان

جان و دل من بسوخت داعیست مگر

پیوسته فلک با قران اختر

می سوزد داغ بر دل اهل نظر

تا شام و سحر را بمدار آوردست

شامی بمراد کس نکردست سحر

شمشاد که گشتست بقد تو اسیر

می رفت پیت چو سایه ای ماه منیر

خاک چمنش گر نشدی دامن گیر

در آب بپایش ننهادی زنجیر

جانانه طلب می کنی از جان بگذر

وز صحبت جان ز وصل جانان بگذر

تا لذت جمعیت خاطر یابی

از قید تردد پریشان بگذر

ای بر همه عالم در احسان تو باز

اولی بتو عرض راز و اظهار نیاز

گر تو ننوازی که نوازد ما را

ما بنده تویی پادشه بنده نواز

فریاد که دور فلک شعبده باز

کردست بروی ما در شعبده باز

هر شعبده اش ز حیله خالی نیست

تا چیست مراد او درین شعبده باز

فریاد ز دست فلک سفله‌نواز

شهزاده به منت و گدازاده به ناز

نرگس ز برهنگی سرافکنده به پیش

صد پیرهن حریر پوشیده پیاز

از سیمبران وفا ندیدم هرگز

وز باغ وفا گلی نچیدم هرگز

با آنکه کشیده ام همه عمر جفا

از کوی وفا پا نکشیدم هرگز