گمان نیست بعد از کمند تو رستن

که خواهند مردم یکی جا نشستن

خورشید من برقع کشد تا روی چو مه بینمش

گرچه مکرر دیده‌ام خواهم دگر ره بینمش

ای دور گشته عافیتم از دهان تو

تا کی جدا بود دهنم از دهان تو

نه که بیخون جگر راحت دل دیده نیافت

تا دلم خار نخورد آبله پا نشکافت

چو چشم از مژه پرویز نی است لؤلؤ بیز

غبار خاک درت را عبیر وش گو بیز

یکدم آسوده ز کشتن دل قصاب نبود

تیغ خونریز دل سخت ترا خواب نبود

جهان تنها گرفت از خلق خوش یار

کجا با لشگران گیرد دگر بار

کرام کریم و مرید مراد

به تشریف هم در جهانند شاد

گفته دیوانه باشد خنده و در دل چرا

درد و خنده هر دو آخر ظاهرست اینک مرا

برنگین خاتم جانست نام آن صنم

ور دهد دستم بکارم در سواد دیده هم

هر که از اهل یقین از جام حیدر گشت مست

مشرک آب کوثر از دست علی طرفی نبست

گر نسیم از طره سنبل بیفشاند غبار

نافه های مشک ریزد در سر زلف نگار

آن دهانم برده است از یاد و باز آرد به یاد

باز گردد عمر رفته گرچه بی‌او شد به باد

ز درد درد تو بسیار خون دل خوردم

خمیر عیش ولی شد سرشته زان دردم

روز دل من بتلخکامی

در جای خطر فتد ز خامی

اعدا شمردیم بسی جمله یکی بود

چون جمله یکی باشد در چه شماریم

اهلی از گفتن و ناگفتن غم پا بگل است

بیزبان فهم شود قصه اش آخر دو دلست

دل گرچه از هوایت دارد غم پیاپی

گر گفت ازین هوایم غم نیست شنو از روی

زان پری دیوانگی جز از دل دیوانه نیست

آدمی گر از سر دل بگذرد دیوانه نیست

نخواهم بنگرد در آینه خویش

که چون خود بین شود گردد جفا کیش