کریما دل کند این ظن مرا هم دل درین بسته

که زر بر سر مرا پاشی که باری هست شایسته

علم عدل فرازد ممالکش

جگر ظلم گدازد تدارکش

فلک شد بنده درگاهت از بهر سرافرازی

سخنت چو باد آرد سوی خاکسار گه گه

دل مرده زنده سازد چه قیامت است وه وه

نافه گر مشک دهد غنچه چرا مشکین بوست؟

شمع اگر شعله دهد لاله چه افروخته روست؟

بود کلک ترا خال و خط رنگین

که سوزد حسن خطت صد دل سنگین

برکت کلک ترا از حرکت

حرکت از تو و از حق برکت

بی زبان کشته ز خود بلبل دلسوخته رفته

مگر از صاحب سیف و قلم اشعار شنفته

تو خضر رهروانی در کمالات

تو شبلی و جنیدی در مقامات

بسکه بلبل چشم بر روی خوش گل دوخته

لاله وارش چشم پرخون زآتش گل سوخته

دشمنت را مباد جز دل بریان

هیچ دل سوز بهر دیده گریان

همچو خلق و مردمیت در جهان ندیده کسی

کاین نگفته تلخی و آن رد نکرده ملتمسی

دوستان دست خداوندیش می نامید

نی نی اینقطره ده آن بحر فشانش دانید

ما بثنای تو نه شایسته ایم

چون تو خداوندی و ما بنده ایم

عدویت چو شمع آمد ولیکن دم کشتن

که جانرا بصد زاری نیارد بدر بردن

تنها نه دشت هنر کرمها

تیغ تو شکست قلب تنها

چه فلک چه ملک قدمی نچمند

که دمی دعا سوی تو ندمند

زر، تو فشانی بر سر خاصان

یا شده ریزان برگ بهاران

وجود نه فلکت خاک ره بهر قدمی

ستاده خیل ملک بر درت باستحضار

در تو بوسه دهد کعبه گر صفا جوید

چنانکه بر قدمت چهره می نهد زوار

نه فلکت خاک قدم بوسه دهد

[...]

رکاب خنک فلک پیش رخش تست کران

که در هزیمت از او رفته شیر در پیکار

به پیش حمله او باد و آب سست تکند

اگر چه هست به تن همچو سنگ زیر سوار

پیش رخشت کش مبادا سست تک

[...]