نرگسش بود سحر سامری

لیکن این بود عین دلبری

چیست بنفشه رسته در غنچه سوسن سفید

مهر پیمبری برو پیک بشارت و امید

دستش که دهد کام خلق شهری

بحری که بود هر کفیش بحری

تازه جان سخن از همدمیش

بسته چشم خرد از محرمیش

نافه گر مشک دهد غنچه چرا مشکین بوست؟

شمع اگر شعله دهد لاله چه افروخته روست؟

بود کلک ترا خال و خط رنگین

که سوزد حسن خطت صد دل سنگین

برکت کلک ترا از حرکت

حرکت از تو و از حق برکت

بی زبان کشته ز خود بلبل دلسوخته رفته

مگر از صاحب سیف و قلم اشعار شنفته

تو خضر رهروانی در کمالات

تو شبلی و جنیدی در مقامات

بسکه بلبل چشم بر روی خوش گل دوخته

لاله وارش چشم پرخون زآتش گل سوخته

دشمنت را مباد جز دل بریان

هیچ دل سوز بهر دیده گریان

همچو خلق و مردمیت در جهان ندیده کسی

کاین نگفته تلخی و آن رد نکرده ملتمسی

دوستان دست خداوندیش می نامید

نی نی اینقطره ده آن بحر فشانش دانید

ما بثنای تو نه شایسته ایم

چون تو خداوندی و ما بنده ایم

عدویت چو شمع آمد ولیکن دم کشتن

که جانرا بصد زاری نیارد بدر بردن

زر، تو فشانی بر سر خاصان

یا شده ریزان برگ بهاران

چه فلک چه ملک قدمی نچمند

که دمی دعا سوی تو ندمند

تنها نه دشت هنر کرمها

تیغ تو شکست قلب تنها

وجود نه فلکت خاک ره بهر قدمی

ستاده خیل ملک بر درت باستحضار

در تو بوسه دهد کعبه گر صفا جوید

چنانکه بر قدمت چهره می نهد زوار

نه فلکت خاک قدم بوسه دهد

[...]

رکاب خنک فلک پیش رخش تست کران

که در هزیمت از او رفته شیر در پیکار

به پیش حمله او باد و آب سست تکند

اگر چه هست به تن همچو سنگ زیر سوار

پیش رخشت کش مبادا سست تک

[...]