جانا بر نور شمع دود آوردی

یعنی که خط ارچه خوش نبود آوردی

گر آتش آه ماست دیرت بگرفت

ور خط به خون ماست زود آوردی

دیروز که در سرای عالی بودی

رمزی گفتی اشارتی فرمودی

گر هست بده ورنه در آن بند مباش

انگار که از من این سخن نشنودی

گر همت من دل به جهان برنهدی

طبعم به ذخیره گنج گوهر نهدی

ور بخت بگویم قدم اندر نهدی

جود کف من جهان دیگر نهدی

هر شب بت من به وقت باد سحری

دل باز فرستدم به صاحب خبری

دل با همه بی‌رحمی و بیدادگری

آید بر من نشیند و زارگری

کویی که درو مست و بهش درگذری

زنهار به خاک او به حرمت نگری

نیکو نبود که از سر بی‌خبری

تو زلف بتان و چشم شاهان سپری

ای شب چو ز نالهای من بی‌خبری

بر خیره کنون چند کنم نوحه‌گری

ای روز سپید وقت نامد که مرا

از صحبت این شب سیه باز خری

دل سیر نگرددت ز بیدادگری

چشم آب نگیردت چو در من نگری

این طرفه که دوست‌تر ز جانت دارم

با آنکه ز صدهزار دشمن بتری

با دلبرم از زبان باد سحری

گل گفت نیایی به چمن درنگری

گفت آیم اگر تو جامه بر خود ندری

چون رنگ آری به خنده بیرون نبری

ای دل بنشین به عافیت کو داری

تا باز نیفکنی مرا در کاری

از تلخی عیش اگر ترا سیری نیست

من سیر شدم ز جان شیرین باری

مسعود قزل مست نه‌ای هشیاری

یک دم چه بود که مطربی بگذاری

زر بستانی ازارکی برداری

ما را گل و باقلی و ریواس آری

گفتی که به هر قطعه مرا هر باری

از خواجه به تازگی برآید کاری

دوران شماست ای برادر آری

ما را به سه چار و پنج خدمت داری

ای دل به غم عشق بدین دشواری

آسان آسان پرده مگر برداری

ور هست وگر نیست به کامت باری

آن دم که به کام دل یاری یاری

بر سنگ قناعت ار عیاری داری

از نیک و بد جهان کناری داری

ور با همه کس بهر خلافی که رود

در کار شوی دراز کاری داری

در بنده به دیدهٔ دگر می‌نگری

با این همه خوش دلم چو درمی‌نگری

هر روز سپس ترست کارم با تو

در من نه به چشم پیشتر می‌نگری

چون چنگ خودم به عمری ار بنوازی

هم در ساعت پردهٔ خواری سازی

آن را که چو زیر کرد گویا غم تو

چون زیر گسسته‌اش برون اندازی

چون صبح درآمد به جهان‌افروزی

معشوقه به گاه رفتن از دلسوزی

می‌گفت و گری که با من غم روزی

صبحا ز شفق چون شفقت ناموزی

بر جان منت نیست دمی دلسوزی

بر وصل توام نیست شبی پیروزی

در عشق کسی بود بدین بد روزی

وای من مستمند هجران روزی

هرکو به مواظبت بخواند چیزی

با او به همه حال بماند چیزی

آخر پس از آن، از آن به چیزی برسد

چیزی نبود هر که نداند چیزی

ای نوبت تو گذشته از چرخ بسی

بی‌نوبت تو مباد عالم نفسی

آوازهٔ نوبتت به هر کس برساد

لیکن مرساد از تو نوبت به کسی

دی درویشی به راز با همنفسی

می‌گفت کریم در جهان مانده کسی

از گوشهٔ چرخ هاتفی گفت خموش

بوطالب نعمه را بقا باد بسی