ای خان عظیم شان مرا خوار مبین

خود را گل نو رسته ، به گل زار مبین

تو نصف گلی، نه گل چو چشم احول

یک را دو، به دیدار ، پدیدار مبین

رشتی علی از حجره سوی دشت مرو

با ساده رخان جانب گلگشت مرو

تبریز نشین و درس خوان، آدم شو

سنگین بنشین، سبک مشو، رشت مرو

زنجیره نشین، طلاق زنجیره بده

حسرت به نکاح آور و پاکیزه بده

کو خدمت تو؟ که زحمت خواجه دهی

هر دم که: مواجب بده و جیره بده

ای خواجه بیا خوش تر ازین پند مخواه

دل از طمع زیاده در بنده مخواه

با این بخر و بغل که داری زنهار

از سیر و پیاز و گند و ناگند مخواه

رشتی علی: ای وای که بد نام شدی

بازیچهٔ کودکان حمام شدی

رفتی که کنی رام، خودت رام شدی

با این همه پختگی، چرا خام شدی؟

شیطان توئی ای حاجی و عیار توئی

بیرون‌کن بوالبشر ز گلزار توئی

اما که درین کار، زیانکار توئی

کو مالک خلد و هالک نار توئی

زنهار به ری رای تمتع نکنی

وز خواجه همسایه تتبع نکنی

آسوده وجودی که به راحت داری

آلوده به زحمت تهوع نکنی

وصلت صنما بهشت دلکش باشد

هجران تو دوزخی پر آتش باشد

ما در خور دوزخیم یارب هر کو

در خورد بهشت است بر او خوش باشد

تا چشم من از روی تو مهجور بود

روزم همه همچون شب دیجور بود

اکنون که من از روی تو یارب دورم

هر کس که برویت نگرد کور بود

رشتی علی این رفتن رشت تو ز چیست

این وجد و نشاط و سیر و گشت تو ز چیست

عاشق که باید نرم و هموار بود

این پست و بلند کوه و دشت تو ز چیست

این تیغ حسن شاه شه دانش و داد

وز شاه جهان سوز و محمد شه راد

ایزد بکف فتح علی شاه نهاد

یعنی که پدر بر پدر این ملک گشاد

لولا خشیت لقلت لیس کمثله

فی قدره الابداعع و الایجاد

کلا ولن تلقی عیون الدهر ما

لم فی الازال و الاباد

ای هفت برادر که بهشت آن شماست

رضوان جنان خادم ایوان شماست

در خلد وصال یکدگر یاد آرید

زین خسته که در آتش هجران شماست