چشمت که سبق به دلربائی او راست

در خون ریزی کام روائی او راست

گر جان خواهد رواست زیرا که لبت

صد جان دهدم که جان فزائی او راست

کس مثل تو در جهانِ جان ماه نیافت

همتای تو یک دلبر دلخواه نیافت

جانا! سخن از دهانِ تنگت گفتن

کاری است که اندیشه در او راه نیافت

من بی سر و سامانِ تو میخواهم زیست

سرگشته و حیرانِ تو میخواهم زیست

در چاهِ زنخدانِ تو میخواهم مرد

وز چشمهٔ حیوانِ تو میخواهم زیست

چون گِرد مه از مشک سیه مور آورد

شیرینی خط بر شکرش زور آورد

فریاد مرا زین دلِ دیوانه مزاج

کز پستهٔ او بار دگر شور آورد

زان پسته که شیرینی جان میخیزد

شوری است که از شکرستان میخیزد

چون خندهٔ پستهٔ تو بس با نمک است

این شور ز پستهٔ تو زان میخیزد

در عشق دلم هیچ نمیسنجد از او

هر دم به غمی دگر همی رنجد از او

زان تنگ دهان میبنگویم سخنی

تنگ است دهان برون نمیگنجد از او

گفتم:‌«شکری از دهنت، درگذری

ناگه ببرم تا که بیابم دگری»

گفتا: «دهنی چو چشم سوزن دارم

بیرون نشود زچشم سوزن شکری»

دل، مست بتی عهدشکن دارم من

با او به یکی بوسه سخن دارم من

گفتم: «شکری» گفت که تعجیل مکن

بشنو سخنی که در دهن دارم من

گفتم که «چنان شیفتهٔ آن دهنم

کز تنگی او تنگدل و ممتحنم»

گفتا که «دهانِ تنگ من روزی تست»

سبحان اللّه چه تنگ روزی که منم!

گفتم: «شکریم ده مسلمانی نیست»

گفتا: «جان ده که نرخ پنهانی نیست

یک بوسه به جانیست مرا، گو بمخر

آن را که بدین گرانی ارزانی نیست»

گفتم که «هزار رونق افزون گیری

گر تو کم یک شکر هم اکنون گیری»

گفتا: «شکر از لبم گرفتی بیرون»

یا رب که چگونه جست بیرون گیری

گفتم:‌«بردی از لب و دندان جانم

روی از لب و دندان تو چون گردانم»

گفتا: «لب خویش را به دندان میخا

دور از لب و دندانت لب و دندانم!»

می‌آمد و بر زلف شکن می‌انداخت

ناخورده شراب، خویشتن می‌انداخت

پنهان ز رقیبی که همه زهر نمود

از لب شکری به سوی من می‌انداخت

ترکم همه کارم به خلل خواهد کرد

آورد خطی مگر عمل خواهد کرد

هر شور که در جهان ز چشمِ خوشِ اوست

با شیرینی لبش بدل خواهد کرد

عشقش ز وجودم عدمی میسازد

در هر نفسیم ماتمی میسازد

گاهم بدو چشم میزند بر جان زخم

گاهم به دو لعل مرهمی میسازد