ببینی بی‌نقاب آن گه جمال چهره قرآن

چو قرآن روی بنماید زبان ذکر گویا کن ‌

سیلی باید که هر دو عالم ببرد

تا نیز کسی غمان عالم نخورد‌

مرد باید که بوی داند برد

و رنه عالم پر از نسیم صباست‌

رویی که خدای آسمان آراید

گر دست مشاطه را نه بیند شاید

هر چند غریبیم و دل اندر وائیم

ما چاکر آن روی جهان آرائیم‌

ان کانت اخطات فما اخطا القدر

ان شئت یا سهل فلمنی او فذر ‌

گر لا بد جان بعشق باید پرورد

باری غم عشق چون تویی باید خورد‌

عشقت بدر من آمد و در در زد

در باز نکردم آتش اندر در زد‌

در بر آن را که چون تو یاری باشد

گر ناله کند سیاه کاری باشد‌‌

یک ذره اگر کشف شود عین عیان

نه دل برهد نه جان نه کفر و ایمان‌‌‌

مهر خود و یار مهربانت نرسد

این خواه گر آن که این و آنت نرسد

پای این مردان نداری جامه مردان مپوش

برگ بیبرگی نداری لاف بیخویشی مزن‌

آخر بسوی سعادت آید را هم

بیرون جهد از محاق روزی ما هم‌‌‌

پنداشتمت که تو مرا یک تنه

کی دانستم که آشنای همه‌

گرمی ندهی بصدر حشمت بارم

باری چو سگان برون در میدارم‌

گر کشته دست را دیت دینار است

مر کشته عشق را دیت دیدار است‌‌

تا هست ترا بنزد تو تکیه گهت

مغرور دو عالمی و کار تبهت‌

تا تو بر پشت ستوری بار او بر جان تست

چون بترک وی بگفتی آتش اندر بار زن‌

ور زچاه جاه خواهی تا بر آیی مردوار

چنگ در زنجیر گوهر وار عنبر بار زن‌

هموم رجال فی امور کثیرة

و همّی من الدنیا صدیق مساعد

هر کسی محراب دارد هر سویی

باز محراب سنایی کوی او

گر من بمرم مرا مگویید که مرد

گو مرده بدو زنده شد و دوست ببرد