ما را بجز این زبان زبانی دگر است

جز دوزخ و فردوس مکانی دگر است

آزاده نسب زنده بجانی دگرست

و آن گوهر پاکشان ز کانی دگر است‌

بیرون ز همه کون درون دل ماست

و ز خلق جهان بیک قدم منزل ماست‌

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

پیش از دل و گل چه بود، آن حاصل ماست‌‌

اندر دل من بدین عیانی که تویی

وز دیده من بدین نهانی که تویی‌‌

وصّاف ترا وصف نداند کردن

تو خود بصفات خود چنانی که تویی!

مردی که بر راه عشق جان فرساید

آن به که بدون یار خود نگراید

عاشق بره عشق چنان می‌باید

کز دوزخ و از بهشت یادش ناید

در قصه عشق تو بسی مشکلهاست

من با تو بهم میان ما منزلهاست‌

عجبت لمن یقول ذکرت ربی

فهل انسی فاذکر ما نسیت.

یک بار بکوی ما گذر باید کرد

در صنع لطیف ما نظر باید کرد

گر گل خواهی بجان خطر باید کرد

دل را ز وصال ما خبر باید کرد

در هجر همی بسازم از شرم خیال

در وصل همی بسوزم از بیم زوال

پروانه شمع را همین باشد حال

در هجر نسوزد و بسوزد بوصال

و فی کل شی‌ء له آیة

تدلّ علی انه واحد

در صنع آله بی عدد برهانست

در برگ گلی هزارگون دستانست‌

ای در عالم عیان تر از هر چه عیان

پنهان تری از هر چه نهان‌تر بجهان‌

ای دورتر از هر چه برد بنده گمان

نزدیک تری به بندگان از رگ جان!

ای عقل اگر چند شریفی دون شو

وی دل ز دلی بگرد و خون شو خون شو

در پرده آن نگار روز افزون شو

بی چشم در آ و بی زبان بیرون شو!!

و حقک لا نظرت الی سواکا

بعین مودة حتّی اراکا

بر بندم چشم خویش و نگشایم نیز

تا روز زیارت تو ای یار عزیز

نور چشمم خاک قدمهای تو باد

آرام دلم زلف بخمهای تو باد

در عشق تو داد من ستمهای تو باد

جانی دارم فدای غمهای تو باد

در عشق تو بی سریم سرگشته شده

وز دست امید ما سر رشته شده

مانند یکی شمع بهنگام صبوح

بگداخته و سوخته و کشته شده‌

با عشق روان شد از عدم مرکب ما

روشن ز شراب وصل دائم شب ما

زان می که حرام نیست در مذهب ما

تا باز عدم خشک نیابی لب ما

من آن توام تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل

گر جرم همه خلق کنم پاک بحل

در مملکتم چه کم شود؟ مشتی گل!

با لشکر عشق تو مرا پیکارست

تا کشته شوم که کشته را مقدار است

گر کشته دست را دیت دینارست

مر کشته عشق را دیت دیدار است

با خود ز پی تو جنگها دارم من

صد گونه ز عشق رنگها دارم من

در عشق تو از ملامت بی خبران

بر جان و جگر خدنگها دارم من‌

با مات همی نهفته رازی باید

وز مات همی بخود نیازی باید

الحق تو نگو مرغی ای زاغ سیاه

کت جفت همی سپید بازی باید!

لو علمنا ان الزیارة حق

لفرشنا الخدود ارضا لترضی‌

رفتار بتان خوب بر خاک حرام

من دیده زمین کنم تو بر دیده خرام

بخت از درخان ما درآید روزی،

خورشید نشاط ما برآید روزی،

و ز تو بسوی ما نظر آید روزی،

وین انده ما هم بسر آید روزی!