این همه رنگهای پر نیرنگ

خم وحدت همه کند یکرنگ

اینجا به صفت صفت به ما بنمودند

نه ذات به ذات این چنین فرمودند

ای دل گرت آئینهٔ اخلاص جلی است

از بعد نبی امام میدان که علی است

این خرقهٔ چار وصله بگذار

وان خلعت پادشاه بردار

آفتاب آن و ماهتاب این است

ظاهر و باطنش به آئین است

آفتاب خوشی است تابنده

نفس او مرده و دلش زنده

آفتابی ز غیب پیدا شد

نور او در همه هویدا شد

آمده بود یار بازاری

رفت از این جا سزد که باز آری

آن کسانی که اهل عرفانند

مبتلای بلای الوانند

آن نور که بر هر دو جهان تابان است

در ماه شب چهارده روشن آن است

آنها که نام خویش کریمی نهاده‌اند

چیزی که گفته‌اند همانا که داده‌اند

آینه روشن است این تمثال

جسم و جانند عین مثل و مثال

آینه روشن است در همه حال

می ‌نماید جمال او به کمال

باز گردد به برزخ جامع

نیک دریاب این سخن سامع

باش همچون صاحب قلب سلیم

ظاهراً تلوین و باطن مستقیم

به جان تو که جانانی ز جان محبوبتر آنی

سر من و آستان تو اگر خوانی و گر رانی

بر سر کوی عاشقان بگذر

ور توانی ز خود روان بگذر

بر یمین و یسار و ارض و سما

جز خدا نیست یک زمان به خدا

بردیم ما نیاز به درگاه بی ‌نیاز

بنواخت ساز ما به کرم لطف کارساز

به شنبه روز خوش باشد همه کار

ولیکن صید کردن از همه به