از ما و خدمت ما چیزی نیاید ای جان

هم تو بنا نهادی، هم تو تمامگردان

دارالسلام ما را، دارالملام کردی

دارالملام ما را، دار السلام گردان

دل کیست کو حدیث خود و درد خود کند

پیدا بود که جنبش دل تا کجا رسد!

عارفان چون دم از قدیم زنند

های و هورا میان دو نیم زنند

می‌دان و مگو تا نشود رسوایی

زیبایی مرد، هست درگنجایی

مرغ را بینی، که بی هنگام آوازی دهد

سر بریدن واجب آید، مرغ بی هنگام را

از زلف بیاموز کنون بنده خریدن

کز چشم بیاموخته‌ای پرده دریدن

فریاد رس آن را که به دام تو درافتاد

یا نیست ترا مذهب فریاد رسیدن؟

ما صبر گزیدیدم به دام تو که در دام

[...]

آنکس که به بندگیت اقرار دهد

با او تو چنین کنی دلت بار دهد؟

گر سخن بر وفق عقل هر سخنور گویمی

شک نبودی کاین سخن، با خلق کمتر گویمی

کو کسی کاسرار چون بشنود، دریابد که من

پیش او هر ساعتی اسرار دیگر گویمی

کو کسی، کز وهم پای عقل برتر می‌نهد؟

[...]

آن کس که ترا بیند و شادی نکند

سر زیر و سیه کاسه و سرگردان باد

مسی از زر بپالوی و می لافی چه سود اینجا؟

که رسوا گردی ای لافی چو سنگ امتحان بینی

چون نهان و آشکارا نزد تو یکسان شود

صحبتت پیوسته گردد، خدمتت آسان شود

آفتابت راست گردد رو نماید بی قفا

ذره‌ای سایه نماند، هرچه خواهی آن شود

اینت اقبال و سعادت، اینت بخت و روزگار

[...]