مخالفان تو موارن بدند مار شدند

برآور از سر موران مار گشته دمار

مده زمان شان، زین بیش روزگار مبر

که اژدها شود ار روزگار یابد مار

دست زمانه یاره شاهی نیفگند

دربازوی که آن نکشیده است بار تیغ

کجا تواند دیدن گوزن طلعت شیر

چگونه یارد دیدن تذرو چهره باز

سخن تا نگویی توانیش گفت

و مرگفته را باز نتوان نهفت

چنان از سخن در دلت دار راز

که گر دل بجوید نیابدش باز

بر بسته میان و در زده ناوک

بگشاده عنان و در چده دامن

از عهده عهد اگر برون آید مرد

از هرچه گمان بری فزون آید مرد

دارو سبب درد شد، اینجا چه امید است

زایل شدن عارضه و صحت بیمار!

وبال من آمد همه دانش من

چو روباه را موی طاووس را پر

شد ناف معطر سبب کشتن آهو

شد طبع موافق سبب بستن کفتار

نیک خواهان دهند پند ولیک

نیک بختان بوند پند پذیر

از مرگ حذر کردن دو وقت روا نیست

روزی که قضا باشد و روزی که قضا نیست

باران دو صد ساله فرو ننشاند

این گرد بلا را که تو انگیخته ای

آب روی آب زمزم و کوثر

خاک وی خاک عنبر و کافور

شکل وی ناپسوده دست صبا

شبه وی ناسپرده پای دبور

یک قطره ز آب شرم و یک ذره وفا

در چشم و دلت خدای داناست که نیست