اى کبک خوش‌خرام که خوش می‌روى بناز

غره مشو که گربه‌ى عابد زاهد نماز کرد

کشتى بخت به گرداب بلا افکندیم

تا مگر باد مرادش ببرد تا ساحل‌

ناخدا را چه محل گر نبود لطف خداى

باد طوفان شکند، یا که نشیند در گل

سر رشته‌ى هر کار که از دست بدر شد

پس یافتنش نزد خرد عین محال است‌

کى رشته‌ى تدبیر، کس از دست گذارد

آنکس که بدو مرتبه‌ى عقل و کمال است

گذشته عمر شدى بین که وقت رفتن هوش است

ندیده و نشنیده نصیب دیده و گوش است

شده است سست دو زانو و باز ریخته دندان

هنوز در دل تو آرزوى کشتن موش است

هر کس که خورد نان و، نمک را نشناسد

شک نیست که در اصل خطا داشته باشد

راستى موجب رضاى خداست

کس ندیدم که گم شد از ره راست

به هر کارى که باشد ابتداى او به نادانى

در آخر حاصلش نبود بجز درد پشیمانى

گویى تو به من کل طویل احمق

من کل قصیر فتنه دیدم به ورق

تو فتنه‌ى دهر بوده‌اى، من احمق

این قول گواهی است بگویم صدق

آنچه دشمن می‌خورد روزى به رنج

می‌خورم ماهى به ذوق و عیش و ناز

بعد از این گر شوى مرا مهمان

میزبان تو باشم از دل و جان

زاهد که به خلوتگه این کعبه مقیم است

غافل مشو از حیله که آن گفت یتیم است

آن صورت کسوت که بر آراسته او راست

شبگرد براقی است که بر هر که فهیم است

آنجا که رسد بوى طعامى به دماغش

[...]

عاقل به کنار آب تا پل می‌جست

دیوانه‌ى پا برهنه از آب گذشت

پاى استدلالیان چوبین بود

پاى چوبین سخت بى‌تمکین بود

خاره خاره چو نباشد اثر درد ترا

لعل کردى چه خورى غوطه به خوناب جگر

گر تو خواهى که شوى از ره آلایش پاک

همچو صوفى ز سر قید تعلق بگذر

فیض روح القدس ار باز مدد فرماید

دیگران هم بکنند آنچه مسیحا می‌کرد

خورشید ندیده چشم خفاش

پیش من و تست در جهان فاش

با سیه دل چه سود خواندن وعظ

نرود میخ آهنین در سنگ‌

سگ اگر مشرک و بخیل نبود

آب را در زبان نمى‌نوشید

موش اگر میل راستى میداشت

چکمه‌ى زرنگار مى‌پوشید

بگذارى که دشمنان بخورند

به که محتاج دوستان باشى

مبادا که در دهر دیر ایستى

مصیبت بود پیرى و نیستى