بدهم بهر یک نگاه رخش

گر پذیر دل مرا به فرخچ

آن روی و ریش پر گه و پر بلغم و خدو

همچون خبزدوئی که شود زیر پای پخچ

اندرین شهر بسی ناکس برخاسته اند

همه خر طبع و همه احمق و بی دانش و دند

گویند نخستین سخن از نامه پازند

آنست که با مردم بد اصل مپیوند

دگر نخواهم گفتن همی ثنا و غزل

که رفت یکسره بازار و قیمت سرواد

ز بس رفعتش شاهباز خرد

نیارد بر افراز او برپرد

یکی بادپیمای کم زن بود

که از کینه با خویش دشمن بود

همه یاوه همه خام و همه سست

معانی از چکاته تا پساوند

بخنجر همه تنش انجیده اند

بر آن خاک خونش پشنجیده اند

ز تیرش رخ مه سکنجیده شد

ز تیغش دل چرخ انجیده شد

ز جودم جهانی پرآوازه شد

روان نیاکان بمن تازه شد

ز درد دل آن شب بدان سان نوید

که از ناله‌اش هیچکس نغنوید

چو گرگ ستمگر بدامت فتد

هلیدن نباشد ز رای و خرد

کاروانی همی از ری به سوی دسکره شد

آب پیش آمد و مردم همه بر قنطره شد

از پدر چون از پدندر دشمنی بیند همی

مادر از کینه بر او مانند مادندر شود

ایا نیاز بمن ساز و مر مرا مگذار

که ناز کردن معشوق دلگداز بود

وان چاپلوس پسته گر خندان

کت هر زمان بلوس بپیراید

غلبه فروش خواجه که ما را گرفت باد

بنگر که داروش ز چه فرمود اوستاد

گفتا که پنجپایک و غوک و مکل بکوب

در خایه هل تو چنگ خشنسار بامداد

گر . . . ت از نخست چنان بادریسه بود

آن بادریسه خوش خوش چون دوک ریسه شد

به دستش ز خام گوزنان کمند

ببر در فکنده یکی شاکمند