کرد، دل تاریخ اتمامش ز من روزی سئوال

گفتمش:«این طاق باطاق فلک، همدوش شد»

شده باغی بنا در «خرم آباد»

که باشد در نکویی غیرت خلد

وسیع آن دلگشا گلشن، بحدی

که دلتنگ است از وی، وسعت خلد

بدان وسعت که گر آید بخاطر

[...]

بدرگاهت، ای راکب خنگ رفعت

دو مرکب، دو پیک سعادت بیامد

چو بر پشت هر یک از آنها برآیی

بگو: پایه تخت عزت بیامد!

خرد از پی سال تاریخ گفتا:

[...]

شکر که «عباس شه » خلد سیر

کرد چو طی دفتر ایام خود

ساخت گرامی خلفی یادگار

زنده از او کرد همان نام خود

خسرو دین پرور عادل «صفی »

[...]

عطا کرد ایزد بمخدوم اکرم

«محمد زمان بیگ » آن پاک گوهر

ثمین گوهری از محیط کرامت

چه گوهر؟ سپهر شرف راست اختر!

ز صلب نجابت، برآمد شراری

[...]

«بوذر» آن نو گل بستان کمال

کرد از این عالم فانی چو سفر

نو گلی رفت که چون لاله گذاشت

داغها گلشن خود را بجگر

کرد از این اجر مصیبت فارغ

[...]

دارای جهان ناصر دین «شاه سلیمان »

آن رتبه ده تخت و، برازنده افسر

آن حامی اسلام، که پیوسته رخ دین

از پشتی او، آینه سانست منور

در کشتی، اگر یاد کند کس ز وقارش

[...]

چراغ دلم «میرباقر» که داشت

ز سیماش نور سیادت ظهور

به عشرت‌سرای بقا بار بست

از این محنت‌آباد دار غرور

شد از رفتن او، ز جان‌ها قرار

[...]

شاه جم حشمت «سلیمان » جاه

که بود چشم بد ز ملکش دور

آن که باشد ز پرتو مهرش

چون دل دوستان جهان پر نور

بسکه دارد بحال خلق نظر

[...]

از فضل خدا، خدیو ایران

شاهی که جهان ازوست معمور

بلقیس زمانه را «سلیمان »

باشند زهم، همیشه مسرور

بر خوان عطای او نوالش

[...]

بفرمان «عباس ثانی » شهی

که باشد درش، قبله گاه سپهر

ز لشکر کشان در رکابش، یکی

شهنشاه انجم سپاه سپهر

ز توفیق حق خیمه یی شد تمام

[...]

منت خدای را که ز اقبال شاه ما

شاهنشهی که چرخ نهد روی بر درش

هرکس ز روی صدق سربندگی مدام

برخاک در گهش ننهد، خاک بر سرش

آیینه جمال ظفر، آب تیغ اوست

[...]

آن گوهر گرامی جانی، ز درج غیب

بعد از پدر چو شد متولد بصد شرف

تاریخ مولدش خرد اندیشه کرد و گفت:

«آن گوهر یگانه، یتیم آمد از صدف »

در جهان ماتم و شوری دیدم

همه گویان ز دل و جان صدحیف!

چون صدف دست بهم سودی خلق

ک از آن گوهر رخشان صدحیف!

کوه و صحرا همه مینالیدند

[...]

در نکو عهد سلیمان زمان

خسروی کاو کرده ملک از ظلم، پاک

در زمان او ندارد ذره یی

کبک از شهباز و میش از گرگ، باک

کیست نبود بهر عمر و دولتش

[...]

از حکم شاه بخرد، در دین ز حق مؤید

فرزند آنکه آمد، در شأن او تبارک

تا هست چرخ بیمهر، دوران مباد بی او

تا هست مهر بر چرخ، تاجش بود بتارک

خان عدالت آیین، تا گشت میر دیوان

[...]

بگرامی برادر جانی

که مبادا بدش ز دور فلک

آن بتن مردمی، بجان یاری

آن بخلق آدمی، بخلق ملک

داد یکدانه گوهری ایزد

[...]

مه برج اقبال، «نواب خان »

که بادا الهی جهانش بکام

ز آوازه عدل و احسان او

بود گوش این نه صدف، پرمدام

بمیدان هستی، ز لطف حقش

[...]

چون ز روی حق شناسی خسرو گردون سریر

آنکه گیرد از شهان دهر باج احتشام

چون گهر از رشته، می افتد برون معنی ز لفظ

بس که پیش مدح او باریک میگردد کلام

خسرو عادل که باشد در دعایش خلق را

[...]

رفت نور دیده ام «عبدالحسین »

تابم از دل برد و، خواب از دیده ام

چون تواند دید خالی جای او

دیده در خون خود غلتیده ام

موی آتش دیده را ماند تنم

[...]