چو دل روشن بود گلشن

چو گلشن دل شود روشن

چو خراب یکنظرستمت چه شد ار دمی نگرستمت

چه شد ار دمی نگرستمت چو خراب یکنظرستمت

لب تو شربت کوثر قد تو قامت طوبی

خد تو لاله نوبر خط تو سر خط خوبی

قد تو قامت طوبی لب تو شربت کوثر

خط تو سر خط خوبی خد تو لاله نوبر

دل ز تو در ملکت جان زد علم

من ز تو دل زنده هم از اولم

نسیم کاکل مشکین کرا خیزد از این خوشتر

شمیم سنبل پرچین کجا ریزد چنین عنبر

پروانه شمع تو شد دل کز وفا دارد نشان

پروانه وصلش مده کش غم بخون دارد نشان

تا شنید این جان مسکین بویی از آن زلف مشکین

تازه شد زان بوی مشکین داغها بر جان مسکین

ورد رخت دید جان وصف تراورد ساخت

گردترا یافت دل حاصل خود گرد باخت

ای داده دوای دردم از دردی دن

من با تو خوشم گر تو خوشی هم با من

مست نظریست نیک بین عیب مکن

تلخی منما شیشه عیشش مشکن

خیالت چو برجانم آرد شبیخون

شبی آبم از دیده ریزد شبی خون

گر دمی زین کشی زیر پا بر سمند

گردنی کی رهد چون رهی از کمند

گلاب وار از لطفت گرفته است گل آب

نسیم خلق تو در شیشه کرده است گلاب

دل تو خواند بعرش وانجم

و نحن اقرب الیه منکم

در از سخنت نبود دلجوتر و زیباتر

طوطی بسخن گفتن نبود ز تو دلجوتر

زهر در دست دوستانش نوش

نوش در کام دشمنانش نیش

طی نکند ثابته و سایره

گر بکشد کلک تو یک دایره

سخنت چو باد آرد سوی خاکسار گه گه

دل مرده زنده سازد چه قیامت است وه وه

کریما دل کند این ظن مرا هم دل درین بسته

که زر بر سر مرا پاشی که باری هست شایسته

علم عدل فرازد ممالکش

جگر ظلم گدازد تدارکش

فلک شد بنده درگاهت از بهر سرافرازی