چون برسی به بحر ما واقف حال ما شوی

تا نرسی به ما چو ما عارف ما کجا شوی

موج و حباب را بمان آب چو تشنگان بجو

تا که به عین ما چو ما واصل عین ما شوی

نگاری مست ولا یعقل چو ماهی

در آمد از در خلوت به گاهی

سیه چشم و سیه زلف و سیه خال

سیه گز بود پوشیده سیاهی

خانهٔ تاریک اگر روشن کنی

خلوت خود چون سرای من کنی

گر بیابی یوسف گل پیرهن

کی سخن با ما ز پیراهن کنی

گر بمیری ز خود بقا یابی

ور کشی زحمتی عطا یابی

هر که مرد او دگر نخواهد مرد

گر نمردی بمیر تا یابی

گر تو عارف شوی شوی بخشی

این چنین عارفی به ار بخشی

هرچه گیری به او ازو گیری

هر چه گیری از او به او بخشی