در وادی عشق دوش نالان جرسی

میگفت مرا که چیست فریاد بسی

خامش که درین دشت بفریاد کسی

هرگز نرسیده است فریاد رسی

صبح است و شراب لعل‌فام ای ساقی

برخیز و به گردش آر جام ای ساقی

در دور فکن ساغر از آن پیش که چرخ

دور من و تو کند تمام ای ساقی

از جام وصال غیر و مستی تا کی

وز هجر من و محنت هستی تا کی

ای بخت زبون اینهمه کوتاهی چند

ای طالع دون اینهمه پستی تا کی

با یار رقیب می پرستی تا کی

در میکده وصال مستی تا کی

از دامن او مرا بآن زلف ترا

کوته‌دستی و درازدستی تا کی

آنی تو که حال ناتوانان دانی

احوال درون خسته‌ جانان دانی

افتاده به بیزبانیم کار اما

شادم که زبان بی‌زبانان دانی

ای آتش کینت ز من افروختنی

آسان ز غمت نگشته‌ام سوختنی

در مکتب عشق علمی از مهر و وفا

آموخته‌ام که نیست آموختنی

ای عشق که غیر فتنه برپا نکنی

در سوختن جهان محابا نکنی

گرم جولان چو باد هرجا گذری

آتش زنی و سوزی و پروا نکنی