رایت نعیما و ملکا کبیرا

پس از عدو چه غمت کو به بیهشی باشد

چو خاک و باد و تو چون آب و آتش از پیکار

از عدو چه غم کو به بیهشی

خاک و باد و تو آب و آتشی

سحر شنید چو گل از صبا که خلقت چیست

گل از تو در عرق افتاد و ریخت زود از بار

اگر گلش نشد از تن زرشگ خلق تو تاب

بروی خویش گلاب از چه زد پی تیمار

[...]

گل از تو در عرق افتاد وزد بروی گلاب

یقین که بر در و بامت پرد فرشته نهان

بصد نیاز و فقیری گر او فتد بگذار

همای سدره نشین چون بحضرتت گذرد

ره ادب سپرد باز آید از پندار

[...]

دم تو از نفس باد صبح دلجوتر

یقین که کلک تو مرغیست از خط مشکین

که دل همی برد از نقش سنگ زین منقار

کلک تو از خط مشکین

از آن همیشه تویی از شرف بعالم شاه

که بر جریمه شاهان عالمی قهار

تویی از شرق شاه شاهان عالم

از آن نبود کسی چون تو در جهان رهبر

که با خدا دگران را رساندی از زنار

نبود کسی چو تو در جهان بخدادگر

لوای بخت ترا شد بکام و داری تخت

ترا شدست بنام این ز احمد مختار

بخت ترا شد بکام تخت ترا شد بنام

هنوز کس ننشسته یقین چو تو برتخت

که باز عدل کند همچو حیدر کرار

کس ننشسته چو تو بر تخت باز

اگر فلک دگریرا بدادی این شوکت

کسی چرا دگر اوراستودی ازاحرار

فلک کی بدین شوکت کسی را دگر آرد

لئیمم ار ز کسان جز تو خیر خواهم من

که یکجو تو به از درد و صد هزار هزار

عیادت تو ز صد نقد و گنج بس کس به

که عیسییی تو و جان میدهی باستفسار

زان خرمن صدق گنج بس کس

یک جو بدو صد هزار کس بس

امان ز عمرم و یاری مراد داد که شد

تمام این زر و خواند خرد درش معیار

لطایفم که خرد نامه اش لقب آمد

بدوستان چه گهر ریخت بی طلب به نثار

[...]

میزان خرد شمرد تاریخ طلب

مدام تا که سپهر برین در ادوارست

همیشه تا که مدار زمین شدست قرار

تا سپهر برین است

دست شادی در عنان و پای دولت در رکیب

همیشه تا چمن و عمر و زندگی باشد

رخ امید باقبال شاه گلگون باد

ز فیض نجم سعادت توان بشاه رسید

که نور دولت نجم السعادت افزون باد

[...]

داور عالم و علامه عهد

حاصل کار گه علم و کرم

حاکم و عامر معموره دهر

کامل اهل کرم صدر امم

ملک و ملک دو عالم او را

[...]

صد شکر که شد ختم هنر بر کرمت

ای روی تو قبل دل آرا

وی کوی تو کعبه دل ما

دام دل ریش من غمین است

از ناز تو ای نگار زیبا

[...]

چو دست شادیت اندر عنان مجدو وقار

نگین بخت ترا باد تا بروز حسیب

بپای و دولت خود را بهر کسی مسپار

در عنان و در رکیبت باد تا روز حسیب

این بیت از حشو این غزل برمیخیزد

اهلی سخنش اگر تمامست