ای زهر غم تو در دلم آب حیات

و ای عشوه عشق تو مرا راه نجات‌

گفتی: ببرم جان تو ای حور صفات؟

جان از تو مرا دریغ باشد؟ هیهات!

آن را که بدوستی ورا مست کنند

عالم همه در همّت وی پست کنند

در دوستیش نیستیی هست کنند

آن گه بشراب وصل سرمست کنند

روزی که سر از پرده برون خواهی کرد

دانم که زمانه را زبون خواهی کرد!

گر زیب و جمال ازین فزون خواهی کرد

یا ربّ چه جگرهاست که خون خواهی کرد

از باد صبا خسته شود رخسارش

چون آینه کز نفس رسد زنگارش‌

زان ترسم اگر برهنه دارد یارش

تیزی نظر خلق کند از کارش‌

بر همّت من زمانه را ناز نماند

بر دیده من سپهر را راز نماند

در پیکر طبل باز آواز نماند

پرواز مکن که جای پرواز نماند

دیدی ملکی که دست درویش گرفت

آن گه بنواخت در بر خویش گرفت‌

آن گه بولی و صاحب جیش گرفت

آن گاه بکشت و کشته را پیش گرفت؟!

گاهی که بطینت خود افتد نظرم

گویم که: من از هر چه بعالم بترم!

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی بخویشتن در نگرم!!

گل را اثر روی تو گل پوش کند

جان را سخن خوب تو مدهوش کند

آتش که شراب وصل تو نوش کند

از لطف تو سوختن فراموش کند.

اغرّ علیه للنّبوّة خاتم

من اللَّه مشهور یلوح و یشهد

و ضمّ الاله اسم النّبیّ الی اسمه

اذا قال فی الخمس المؤذّن اشهد

ای درّ بچنگ آمده در عمر دراز

آورده ترا ز قعر دریا بفراز

غوّاص ترا نهاده بر دست ز ناز

افتاده ز دست و باز دریا شده باز!

گاهی که بطینت خود افتد نظرم

گویم که: من از هر چه بعالم بترم‌

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی بخویشتن در نگرم‌

بر آتش عشق جان همی عود کنم

جان بنده تو، نه من همی جود کنم‌

چون پاک بسوخت عشق تو جان رهی

صد جان دگر بحیله موجود کنم.

بر چهره خوب تو فشاندیم ثنا

جان و دل و دیده هر سه کردیم فدا

در هر چه کنی، ز دل بدادیم رضا

حکمی که کنی و گر بجانست، روا.

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

با دیده مرا خوش است تا دوست دروست‌

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده، یا دیده خود اوست‌

گفتم که: چو زیرم و بدست تو اسیر

بنواز مرا، مزن تو ای بدر منیر

گفتا که: ز زخم من تو آزار مگیر

در زخمه بود همه نوازیدن زیر