در میکده جز به می وضو نتوان کرد

و آن نام که زشت شد نکو نتوان کرد

افسوس که این پردهٔ مستوری ما

از بس که دریده شد رفو نتوان کرد

با هجر چنان حریف خو نتوان کرد

وز زشتی ایام نکو نتوان کرد

این شادی آنکه بی رخش غمگینم

وین یاد کسی که یاد او نتوان کرد

چون بخت به تدبیر نکو نتوان کرد

بیفایده سعی و گفت و گو نتوان کرد

گفتم بروم صبر کنم یک چندی

هم صبر برو که صبر ازو نتوان کرد