در خلوت تنگ تافت آن شیخ کرخ

بس گرم تنورکی شب از شوره و مخ

گویی که گشاد مالک اندر برزخ

در گور شقی دریچه ای از دوزخ

خوش باش که بعد از من و تو ماه بسی

از سلخ به غرّه آید از غره به سلخ

ای ماه من ای نگار شیرین‌پاسخ

دی رفت و جهان ز فرودین شد خَلُّخ

برخیز و برافروز به زیبایی رخ

تا بر همه نو بهار گردد فرخ