هر راه که ببریدم، او را برِ خود دیدم

از طولِ رهم غم نیست کو همسفرم آمد

گه عرش خدا گویی و گه سوی سماپویی

آنها که تو می‌جویی بر روی زمین باشد

گر باده خرابت کرد هم باده کند آباد

این خانه خرابان را تعمیر چنین باشد

با هم نفس ناجنس یک دم نتوان بودن

بشکن سر وپایش را گر روح امین باشد

در مذهب میخواران هستی نکنی رستی

چون نیست شوی محوی هستی همه این باشد

چون عین یقین باشد دل لوح مبین باشد

چون دیده چنین باشد دل نیز چنان گردد

چون راه مغان پوید آداب مغان جوید

اسرار مغان گوید خود پیر مغان گردد

مشتاق علی آیین خوبان همه آیینه

آیین چو نهان باشد ز آیینه عیان گردد

در مرتبهٔ هستی پستی است زبردستی

افتادگی و پستی عالی گهری باشد

نبود عجب ار بر ما شد پیر مغان مشفق

با مغبچگان او را مهر پدری باشد

از دیدهٔ جسمانی گر آمده پنهانی

ز آیینهٔ روحانی در جلوه گری باشد

شمع تو چرا مرده است شاخت ز چه افسرده است

برگت ز چه پژمرده است بیدت ز چه مجنون شد

در ماتم تو خورشید در مرثیه با ناهید

کز خون شهیدان بید همرنگ طبر خون شد

خاکت شده خون اندود آبت شده زهرآلود

وز توپ شربنل دود بر گنبد گردون شد

هرکس سوی مهرت تاخت رایت به سپهر افراخت

و آنکس به تو تیر انداخت مستوجب طاعون شد

توپی که ستمکاران بستند بر این ایوان

بر چشم انوشروان در قلب فریدون شد

از عشق تو مستم من وز غیر تو رستم من

مشروطه پرستم من قلبم به تو مفتون شد

ای قصر سلیمانی از بهر چه ویرانی

ای ملت ایرانی بختت ز چه وارون شد

با آن همه استادی در مهلکه افتادی

سررشته آزادی از دست تو بیرون شد

دانای سیاسی کو قانون اساسی کو

آن قدرشناسی کو و آن عقل و هنر چون شد