گنجور

صفایی جندقی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۳۴

 

چون یار سخن راند وز نطق شکر بارد

خاموشی آن لب را شکر چه دهن دارد

بی پرده یکی بخرام تا باز ببینم کیست

کز رخ چو تو مه سازد و ز قد چو تو سرو آرد

برخیز و به جای خویش بنشان همه خوبان را

[...]

صفایی جندقی
 
 
sunny dark_mode