تا کی من و سودائی زین ذوق که می آیی

در گوشه تنهایی بنشینم و برخیزم

گفتی به غمم بنشین یا از سر جان برخیز

فرمان برمت جانا بنشینم و برخیزم

گر بی تو بود فردوس بر کنگره ننشینم

وربا تو بود دوزخ در سلسله آویزم

ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست

شمشاد خرامان کن تا باغ بیارائی