در گلشن حسن تو خلل راه ندارد

در خواب بهارست خزانی که تو داری

از صحبت باد سحر ای غنچهٔ بی دل

در دست به جز سینهٔ صد چاک چه داری؟

پیش و پس اوراق خزان نیم نفس نیست

خوشدل چه به عمر خود و مرگ دگرانی؟

از دور نیفتد قدح بزم مکافات

زهری که چشیدن نتوانی، نچشانی

چشمی نچراندیم در این باغ چو شبنم

چون سرو فشردیم قدم بر لب جویی

با موی سفید اشک ندامت نفشاندیم

در صبح چنین، تازه نکردیم وضویی