لب تشنه فتادیم در آن بادیه کانجا

از خشک‌لبی چشمه حیوان گله دارد

چون ماهی ساحل طپد از آرزوی دل

زخمی که شهیدان تو را بر سپر آید

ما بت نه ز اندیشه معبود شکستیم

آرایش بتخانه ما بود شکستیم

هر لخت جگر طاقت صد داغ دگر داشت

قفل در رسوایی خود زود شکستیم