جبالیّ التألف ذو انفراد

غریب اللَّه مأواه القفار

پویان و دوان‌اند و غریوان بجهان در

در صومعه و کوهان در غار و بیابان

چشمی که ترا دید شد از درد معافی

جانی که ترا یافت شد از مرگ مسلم.

دل باغ تو شد پاک ببر، زان که درین دل

یا زحمت ما گنجد یا نقش خیالت‌

جان نیز بنزد تو فرستیم بدین شکر

صد جان نکند آنچه کند بوی وصالت‌

ما را همه مقصود ببخشایش حق بود

المنة للَّه که بمقصود رسیدیم‌

مائیم عیاران و عیاران مائیم

بر دیده مشتری قدم می‌سائیم‌

ای قافله چون روی بسوی سفر آرید

ما را بشما آرزویی هست برآرید

زان یوسف کنعانی در مصر نشسته

یک بار بیعقوب غریوان خبر آرید

چشمی که ترا دید شد از درد معافا

جانی که ترا یافت شد از مرگ مسلم

با طلعت تو شب نبود نیز بگیتی

با دولت تو غم نبود نیز بعالم‌

چشمی که ترا دید شد از درد معافا

جانی که ترا یافت شد از مرگ مسلّم‌

پویان و دوانند و غریوان بجهان در

در صومعه کوهان در غار بیابان‌

یکسر همه محوند بدریای تحیر

بر خوانده بخود بر همه لاخان و لا مان

چشمی که ترا دید شد از درد معافا

جانی که ترا یافت شد از مرگ مسلّم‌

آنجای که ابرار نشینند نشستیم

صد گونه شراب از کف اقبال چشیدیم‌

ما را همه مقصودی بخشایش حق بود

المنّة للَّه که بمقصود رسیدیم‌

هر چند نهفت است بپرده در هموار

نور دو رخش در همه آفاق عیانست‌

ای پیش رو از هر چه بخوبیست جمالت

ای دور شده آفت نقصان و کمالت

نام تو بصد معنی نقاش نگارند

بر یاد تو و نام تو می‌جان بسپارند

جزی اللَّه خیرا من امیر و بارکت

ید اللَّه فی ذاک الادیم الممزّق‌

فر کو نه بدی باشه آن را که سها بود

عاشق بهمه جایی انگشت‌نما بود

چون صورت تو بت ننگارند بکشور

چون قامت تو سرو نکارند بکشمر

چون نقش تو پیش بت آزر بنگارند

از شرم فرو ریزد نقش بت آزر.

پویان و دوانند و غریوان بجهان در

در صومعه و کوهان، در غار و بیابان

یکسر همه محوند بدریای تفکّر

بر خوانده بخود بر همه لاخان و لامان.

هر شب نگرانم بیمن تا تو بر آیی

زیرا که سهیلی و سهیل از یمن آید

کوشم که بپوشم صنما نام تو بر خلق

ز اوّل سخنی نام تو اندر دهن آید!

چون صورت تو بت ننگارند بکشمر

چون قامت تو سرو نکارند بکشور!