چون سینه بجنباند و یک لخت بپوید

از هر سر پرش بجهد لؤلؤ شهوار

تا سرخ کند گردن، تا سبز کند روی

سرخی نه به شنگرفش و سبزی نه به زنگار

آورد لی به جوال و به عبایه

از ساحل دریا چو حمالان به کتفسار

گاهیش بیاموزد و گاهی بناموزد

گاهی به بیابانش برد گاه به کهسار

چون مهتر ما مال همه پاک بریزد

هم در بی‌اندازه و هم لؤلؤ شهوار