ایام همه در دل مهر تو فتاده ست

نطقت چو سر تیغ علی بن عم مختار

وز دولت تو خلق در اقبال فتاده ست

زیرا که به جای همه کس داری کردار

چون تو کف بخشنده گه جود گشادی

احسنت کنندت همه احرار به یکبار

پیش تو زنادیده کند بر تو حکایت

بی جان به جهان کیست چو تو عاقل و هشیار

در خزو قزو جامه دیبای بهایی

صد فصل خزان در طرب و راحت بگذار

«خیزید و خز آرید که هنگام خزانست »

گر خواهی از این به دگری گویم این بار