هرگز نبود خلق فرختار چو تو حور

مانا که ترا رضوان بوده است فرختار

حوری که فروشنده او رضوان باشد

او را نسزد جز ملک راد خریدار

بونصر محمد که برادی و بمردی

چون حاتم طائی بود و حیدر کرار

تا زنده اعدا و برازنده اقران

سازنده احرار و نوازنده زوار

بر ناصح او مار زبون تر بود از مور

بر حاسد او مور قوی تر بود از مار

با دانش و با رامش و با بخشش او خلق

دورند ز درویشی و بدکیشی و تیمار

ای پیشه تو ملک بداندیش گرفتن

واندیشه تو تیزتر از گنبد دوار

از تیغ تو زنهار همی خواهد پروین

وز دست تو فریاد همی دارد دینار

بی هیبت تو نیست در آفاق دیاری

بیرون نتواند شدن آرام ز دیار

شد کار شود ز آب سخای تو چو جیحون

جیحون شود از آتش خشم تو چو شد کار

در بزم همه لفظ تو آگنده بدانش

در رزم همه قول توالنار ولاالعار

هر روز ز نوبر تو پدید آید فری

امروز به ازدی بود امسال به از پار

نادیده هنرهای تو گفتن بتعجب

چون بنگری اندر تو بود پاک پدیدار

گر مدح تو صد سال کسی گوید بدروغ

چون نیک ببینند نبایدش ستغفار

تو بحر بزرگی و دروغی که بگویند

از بحر بگفتار بود راست بکردار

مؤمن چو بکین تو کمر بندد یکروز

جاوید بود با کمر کین تو در نار

چون کافر زنار بمهر تو ببندد

از نار رها داردش آن بستن زنار

چون نار بسوزاند کین تو تن خصم

وز غم دل و جانش کند آگنده پر از نار

سرخ است هر آن می که بیاد تو شود نوش

زرد است هر آن زر که ز کف تو شود خوار

آباد بر آن خد و بر آن کف زرافشان

آباد بر آن روی و بر آن دو لب میخوار