فرمان کن و آهک کن و زرنیخ براندای

بر روی و برون آر همه رویت رارت

گویند نخستین سخن از نامه پازند

آنست که با مردم بد اصل مپیوند

از گردن او جخش در آویخته گوئی

خیکیست پر از باد در آویخته از بار

زان پیش که پیش آیدت آن روز پر از هول

بنشین و تن اندر ده و انگاره به پیش آر

ای بچه حمدونه بترسم که غلیواج

ناگه بربایدت درین خانه نهان شو

ای بچه حمدونه غلیواژ غلیواژ

ترسم بربایدت به طاق اندر برجه

سوری! تو جهانرا بدل ماتم سوری

زیرا که جهانرا بدل ماتم سوری